اندرینجا آفتاب انوری

خدمت ذره کند چون چاکری

دیده‌ای عمری تو داد و داوری

وانگه از نادیدگان ناشی‌تری

خس نه‌ای دور از تو رشک گوهری

در میان موج و بحر اولی‌تری

پس بدو گفتند زین حکمت‌گری

قصد تو آن است تا تنها خوری

غالبی بر جاذبان ای مشتری

شاید ار درماندگان را وا خری

چون نهد در زن خدا خوی نری

طالب زن گردد آن زن سعتری

چون نهد در تو صفت‌های خری

صد پرت گر هست بر آخر پری

پس زنی گفتش ز چشم عبهری

که ز دستت رفت حسرت می‌خوری

فربهی گر رفت حق در لاغری

فربهی پنهانت بخشد آن سری

محترم‌تر خود نبد زو سروری

پیش سلطان بود چون پیغامبری

تو اگر صد قفل بنهی بر دری

بر کند آن جمله را خیره‌سری

تو نه‌ای زینجا غریب و منکری

راستی گو تا به چه مکر اندری

بیست چندان ملک کو شد زان بری

بخشمش اینجا و ما خود بر سری

چون مسلم گشت بی‌بیع و شری

از درون شاه در جانش جری

چون فطامش شد بگفتم با پری

تا در آموزید نطق و داوری