خانهٔ اجرت گرفتی و کری

نیست ملک تو به بیعی یا شری

پیش از آن کین مهلت خانهٔ کری

آخر آید تو نخورده زو بری

چون می پر زهر نوشد مدبری

از طرب یکدم بجنباند سری

منبری کو که بر آنجا مخبری

یاد آرد روزگار منکری

بر رخ نقره و یا روی زری

وا نما بر سکه نام منکری

هیچ نبود منکری گر بنگری

منکری‌اش بهر عین منکری

که چرا کشتی کنی و پروری

چون کمالی یافت آن را می‌بری

باد تندست و چراغم ابتری

زو بگیرانم چراغ دیگری

غالب آمد شاه و دادش دختری

از نژاد صالحی خوش جوهری

نیست نور برق بهر رهبری

بلک امریست ابر را که می‌گری

سبزهٔ جان‌بخش که آن را سامری

کرد در گوساله تا شد گوهری

اشتری را دید روزی استری

چونک با او جمع شد در آخری

در سر و رو در کشیده چادری

رو نهان کرده ز چشمت دلبری

شربتی خوردم ز الله اشتری

تا به محشر تشنگی ناید مرا

کوه برفی می‌زند بر دیگری

می‌رساند برف سردی تا ثری

دیدمش سوی چپ او آذری

سوی دست راست جوی کوثری

بر من آرد رحم جاهل از خری

من برو رحم آرم از بینش‌وری

سر بریده از مرض آن اشتری

کو بتگ با اسب می‌کردی مری

گویدت این گورخانه‌ست ای جری

که دل مرده بدینجا آوری

هفت گاو فربه بس پروری

خوردشان آن هفت گاو لاغری