بگشت از برش چرخ سالی چهل

پر از هوش مغز و پر از رای دل

فرامش مکن مهر دایه ز دل

که در دل مرا مهر تو دلگسل

بیاورد پس خسرو خسته دل

پرستنده سیصد عماری چهل

دریغ این غم و حسرت جان گسل

ز مادر جدا وز پدر داغدل

مدار ایچ اندیشهٔ بد به دل

همه شادی آرای و غم برگسل

همان به کزین زشت کردار دل

بشویم کنم چارهٔ دلگسل

کنون خیره آهرمن دل گسل

ورا از تو کردست آزرده‌دل

کنون ای خردمند بیدار دل

مشو در گمان‌، پای درکش ز گل

ورا هیچ خوبی نخواهد به دل

شود آرزوهای او دلگسل

چهل رش به بالا و پهنا چهل

نکرد از بنه اندرو آب و گل

نشست از برگاه و بنهاد دل

به رزم جهانجوی شاه چگل

کدامست گفت از شما شیردل

که آید سوی نیزهٔ جان گسل

به دست اندرون گرز چون سام یل

به پیش اندرون کشته چون کوه تل

به جان تو ای شاه گر بد به دل

گمان برده‌ام پس سرم بر گسل

مهان را همه خواند شاه چگل

ابر جنگ لهراسپشان داد دل

بسودند زنجیر و مسمار و غل

همان بند رومی به کردار پل

سوی میسره نام شاه چگل

که در جنگ ازو خواستی شیر دل

بیابم ز یزدان همی کام دل

مرا گر دهد چهرهٔ دلگسل

برانی بر این گونه فرسنگ چل

نه با اسپ تاو و نه با مرد دل

سه فرسنگ بالا و پهنا چهل

بجایی ندید اندر او آب و گل