شما را شرم باد از کردهٔ خویش

وزین کشته یلان افتاده در پیش

اگر فرزانه‌ای نیکو بیندیش

که روز آید ترا گفتار من پیش

شده نالان و گریان بر تن خویش

فگنده سر چو بوتیمار در پیش

اگر بر تن کنی پیرایهٔ خویش

چنین باشی که من گفتم و زین بیش

چنان مردی که باشد خوار و درویش

ز ناگاهان یکی گنج آیدش پیش

اگر تو بخردی با دل بیندیش

ببین تا کام چه ننگ آورد پیش

بسا بد کیش کاو گردد نکو کیش

بسا قارون که گردد خوار و درویش

بشد دایه ز پیشش با دل ریش

مرو را درد بر دل زان او بیش

ز خوزان خود نیاید جز بداندیش

تباهی جوی و بد کردار و بد کیش

کنون از شرم و از مینو بیندیش

مکن کاری کزو ننگ آیدت پیش

بگفتم آنچه من دانستم از پیش

تو به دان خدا و شوهر خویش

همیشه بادت از پس چاهت از پیش

همه راهت ز نان و آب درویش

شنیدم هرچه تو گفتی ازین پیش

نمودی مردمان را مردی خویش

تو اکنون مِیْ خور از فردا میندیش

که جز فرمان یزدان نایدت پیش

همی نالید رامین بر دل ریش

به اندیشه فزایان انده خویش

جگر پر ریش گشته دل پر از نیش

همی گفتی نهانی با دل خویش

مرا یاد آر از حالم بیندیش

توانگر هم بیندیشد ز درویش

گرفته راه صعب و دور در پیش

نیاید تا نیابد داروی خویش

هر آن رنجی که از ویس آیدم پیش

همی بینم سراسر زین دل ریش

مگر صد ره ترا گفتم ازین پیش

مکن بیداد بر نازک تن خویش