نبودش دیده را دیدار باور

که بت بیند همی یا ماه یا خور

گهی ژوپین زدند و گاه تنبور

گهی مستان بُدند و گاه مخمور

چو رامین از تو تنها ماند و مهجور

اگر زن کردی زی من بود معذور

قلم از مصر بود آب گل از جور

دویت از عنبرین عود سمندور

منم گنج وفا را گشته گنجور

توی دست جفا را گشته دستور

گهی نزدیک باشد گه ز تو دور

ترا و دیگران را زو رسد نور

گهی در شهر و جای خویش رنجور

گهی از خان و مان و دوستان دور

ستور من که تگ بفزودی از گور

بر آخر همچو من گشته‌ست بی زور

ز خرخیز و سمندور و ز قیصور

بیارد بوی مشک و عود و کافور

نباشد همچو عاشق هیچ رنجور

به خاصه کز بر جانان بود دور

زمینش چون بهشت و شاخ چون حور

گلش چون غالیه برگش چو کافور

توی چون مادری کش طالعی شور

یکی فرزند بودش وان یکی کور

چه نیکو گفت با جمشید دستور

به نادانان مه شیون باد و مه سور

وگر باشم ازین پس مهر پرور

بیار انگشت و چشم من برآور

ز نالان عاشق بیمار و مهجور

به کام دشمنان وز کام دل دور

بیا تا بخت من بینی چنان شور

که گویی هر زمان چشمم شود کور