به نیکی و به شادی دَرفَزایم؛

که باشد آفتابَ انْدَر سَرایم.

به هر حالی به بخشایش سزایم

که چونین در دم سرخ اژدهایم

که من فرزند را پشتی نمایم

بدان کز بند مهرش برگشایم

تو دانی من پرستش را بشایم

نه آن باشم که مردم را ربایم

بدان سر چون شوم پیش خدایم

چه عذر آرم چه پوزشها نمایم

و گر پیشت پرستش را بشایم

بجز با مشتری پهلو نسایم

اگر فرهنگشان من کرد بایم

گزند افزون ز اندازه منایم

چو شش مه بگذرد روزی بیایم

ز کوهستان به سوی شه گرایم

همی کن ساز لشکر تا من آیم

که من خود زود بندت برگشایم

نمودم حال خویش و روز و جایم

وزین پس هرچه باشد هم نمایم

ز فرمانش دگر بیرون نیایم

چنان دارم که فرمان خدایم

اگر من پرستاری را سزایم

ازین پس تو مرایی من ترایم

نگه دار این سرایم تا من آیم

که بندش من ببستم من گشایم

همی دانم که رنج خود فزایم

که چیزی آزموده آزمایم

هم امشب بند او چون برگشایم

چو خشم آورد با او چون برآیم

چرا من آزموده آزمایم

چرا من رنج بیهوده فزایم

چه آشفته دلم چه سست رایم

که چندین آزموده آزمایم

اگر نامرد خوانندم سزایم

چه مردم من که با زن برنیایم

اگر کار پرستش را سزایم

ازین پس تو مرایی من ترایم

تذروان را به بازان آزمایم

سگان را نیز بر غرمان گشایم