هزاران آفتاب اندر کنارش

هزاران اژدها اندر حصارش

شده «کیوان» زِ هَفْتُم‌چَرخ یارَش؛

به کامِ نیکخواهان کرده کارَش.

چو ابرِ تیره زلفِ تابدارش؛

به اَبْرَ انْدر چو زُهره گوشوارش.

هم از باغ وفا رفته بهارش

هم از کاخ صفا رفته نگارش

شکفته شد به رخ بر، لاله زارش

به بار آمد ز بر، سیمین دو نارش

گهی قرعه زدی بر نام یارش

که با او چون بود فرجام کارش

نگه کن دشت مرو و مرغزارش

همیدون بوستان و رودبارش

شب تاریک بودی غمگسارش

ز مشکین موی رامین یادگارش

همی گردم میان لاله‌زارش

همی بینم شکفته نو بهارش

زنان بر روی دست پر نگارش

بنفشه کرد تازه گل انارش

چرنده گاو کیلی بر کنارش

گهی آبش خورد گه نوبهارش

چو گیلی گاو رامین بر کنارش

گهی آبش خورد گه نوبهارش

چو باغی از مه و پروین بهارش

بهاری از گل و سوسن نگارش

تو گفتی بود دیرین دوستدارش

فراز آمد گرفت اندر کنارش

گلی عنبر فروشان بر کنارش

گلی شکر فروشان بر گذارش

چو ابری دید زلف مشکبارش

به ابر اندر ستاره گوشوار‌ش

وفا کشت و جفا آورد بارش

بدی کرد ارچه نیکی کرد یارش

وفا باشد خجسته برگ و بارش

گل صد برگ باشد خشک خارش

تو بر خوردی ز گنج شاهوارش

چنان کز ساز و رخت بی شمارش

به خاصه چون بود در مرو یارش

چگونه خوش گذارد روزگارش