ای چاره ده ماهه زرگانی

هم خضر و هم آب زندگانی

اکنون که نداری از خرد ساز

می پروردت زمانه در ناز

امید که چون شوی خردمند

[...]

گویند که، در عرب، جوانی

بودست ز نسبت شبانی

بختش چو به اوج رهبری داشت

همت به فلک برابری داشت

زان پیشه کز اصل کار بودش

[...]

دندانه گشای قفل این راز

زین گونه در سخن کند باز

کان روز که زاد قیس فرخ

رخشنده شد آن قبیله را رخ

زان نور خجستهٔ شب افروز

[...]

چون رفت به گوش هر کس این راز

وز هر طرفی برآمد آواز

کازاده جوانی از فلان کوی

شد شیفتهٔ فلان پری روی

در مکتب عشق شد غلامش

[...]

چون ماند پری‌وش حصاری

در حجرهٔ غم به سوگواری

قیس از هوس جمال دلبند

در درس ادب دوید یک چند

در گوشهٔ صحن و کنج دیوار

[...]

گویندهٔ حکایت آن چنان کرد

کان خسته چو با پدر روان کرد

آمد به سرای خویش رنجور

نزدیک به مرگ و از خرد دور

مادر چو بدید حال فرزند

[...]

پیر از دل دردمند برخاست

اشتر طلبید و محمل آراست

از اهل قبیله مهتری چند

گشتند بهم ز خویش پیوند

رفتند ز بهر خواستاری

[...]

خوانندهٔ حرف آشنایی

زین گونه کند سخن سرایی

کان پیر جگر کباب گشته

وز بادهٔ غم خراب گشته

چون زد در عروس نومید

[...]

توقیع کش مثال این حرف

در نامه، سخن چنین کند صرف

کان سوختهٔ خراب سینه

اورنگ نشین بی خزینه

از نوفلیان چو بی غرض ماند

[...]

گویندهٔ این کهن فسانه

زان شعله چنین کشد زبانه

کان شمع نهان گداز شب خیز

پروانه صفت بر آتش تیز

کبکی که شکسته بال باشد

[...]

آغاز صحیفهٔ معانی

بر نام خدای جاودانی

آن را که هدایتی رساند

اندازه کرا، که واستاند

وآن را که کند ز روشنی دور

[...]

آغاز سخن به نام شاهی

کار است چو چرخ بارگاهی

سازندهٔ گوهر شب افروز

روزی ده جانور شب و روز

دیباچه گشای باغ و بستان

[...]

چون نافه گشاد باد نوروز

بشکفت بهار عالم افروز

از شبنم گوهرین شمایل

آراست، گلوی گل، حمایل

نازک تن لالهٔ دل افروز

[...]

یک روز، به گاه نیم روزان،

کانجم شد از آفتاب سوزان

گردون ز حرارت تموزی

در سایه خزان به پشت کوزی

آتش زده گشت کون و کان هم

[...]

افسانه سرای شکرین گفت

ز الماس زبان، گهر چنین سفت:

کان گوشه نشین روی بسته

بودی همه وقت دل شکسته

پرداخته دل ز صبر و آرام

[...]

چون بر سر چرخ لاجوردی

خورشید نهاد رو به زردی

معشوقهٔ آفتاب پایه

برداشت ز فرق دوست سایه

بر عزم شدن ز جای بر خاست

[...]

بازم غم عشق در سر افتاد

بنیاد صبوریم بر افتاد

باز این دل خسته درد نو کرد

خود را به وبال من گرو کرد

بازم هوسی گرفت دامن

[...]

گوینده چنین فگند بنیاد

کان لحظه کزان غریب ناشاد

معشوق عزیز، روی بنهفت

آن کشته به خواب بی خودی خفت

از زندگیش نبود اساسی

[...]

ما هیچ کسان کوی یاریم

ما سوختگان خام کاریم

چو گل ز خوشی به خنده کوشیم

هر چند لباس ژنده پوشیم

با شیر و گوزن هم عنانیم

[...]

گویندهٔ این حدیث زیبا

زین گونه نگاشت روی دیبا:

کان زهرهٔ شب نشین بی‌خواب

چون در غم دوست ماند بی‌تاب

چون غم زدگان به درد می‌بود

[...]