که چون شه را به شخص ناز پرورد

رسید از تند باد آسمان گرد

خضر خان چون برون داد این دم درد

بلرزیدند خاصان زان دم سرد

به دیده هر کس اندر درد می‌کرد

وی از دیده می افشان شد، زهی درد!

کسی کاگاه شد زین قصهٔ درد

ز هر حرفی به سینه دشنه‌ای خورد

سلاح رخش چون بر خر نهد مرد

بماند هم ز خویش و هم ز خر فرد

خزان در باغ هستی غارت آورد

سمن پژمرده گشت و ارغوان زرد

رهم شیب و فرازو، دید پر گرد

فرس هم کور، جولان چون توان کرد؟

هر چه به اندازهٔ خود رمز خرد

جستم از آن قوم نبود از در رد

بهر جنگ مغل کور خش برگرد

به فوجی ده «تومن» زیر و زبر کرد

سپاهی تشنه و بی آب و پر گرد

در آن گرد، از خوی خویش، آبخور کرد

بر دگران برد چو آن آب سرد

آن همه را نیز نماند آب خورد

تا به چنان کش مکش از دستبرد

شد ز دو سو آلت پیکار خرد

آنکه جهان سوختهٔ شیر کرد

سوخته شد ناگه از آن شیر سرد

نوبت پیری چو زند کوس درد

دل شود از خوش دلی و عیش سرد

تو کز بانگ سگی از دین شوی فرد

نداری شرم از این ایمان بی درد

چو صبح از پرده راه عاشقان کرد

برون زد شعلهٔ گرم و دم سرد

جوابش باز گفتی خسرو از درد

که با تقدیر نتوان داوری کرد

تو خسرو را نصیحت کن در این درد

که خواهد ماندن از تاج و نگین فرد

که چون فرهاد روز خود به سر برد

چو شمع صبح دم در سوختن مرد

یک شیشه که خوش فرو توان برد

بهتر ز دو صد سبوی پر درد