بگشای ساقیا به لب شط سر سبوی

وز خاطرم کدورت بغدادیان بشوی

مهرم به لب نه از قدح می که هیچ کس

ز ابنای این دیار نیرزد به گفت و گوی

از ناکسان وفا و مروت طمع مدار

[...]

گل زد به باغ صبحدم اورنگ خسروی

برداشت بلبل از چمن آهنگ پهلوی

یعنی بساط سبزه شد از لطف باد نو

عهد نشاط را تو هم از باده ده نوی

با ما نمی زند دم لطف آن که تعبیه ست

[...]

درین نشیمن ادبار جامیا کاری

اگر کنی نه چنان کن که شرمسار شوی

نهاد چرخ فلک چون زمردین کوهیست

که هر صدا که بدو دردهی همان شنوی

بسیط روی زمین مزرع مکافات است

[...]

هرکه خیزد بامداد از خواب و نبود در سرش

جز خیال خورد ازو آیین بیداری مجوی

وانکه شوید دست چون پای از سر بستر کشید

تا به خوان و سفره آرد دست، دست از وی بشوی

رونق حسن تو رفته ست ای پسر

از نهال خشک سرسبزی مجوی

خط سبزت با سیاهی تیره شد

حرف پندار جمال از دل بشوی

یک دو مویت کز زنخدان سرزده

[...]

ما و هو چیست لا و هو می گوی

راه ازین لا و هو بدو می جوی

بی گمان دانمت به آن گروی

که یکی نیست زان میان شفوی

لیک حشوش به طعم گوید و بوی

حشو لوزینه بین و حشو مگوی

گوش کن از حکیم نادره گوی

که ز بلغم بود سفیدی موی

آنچه تو از حدیث مصطفوی

در نشان ولی همی شنوی

بود سر کمال مصطفوی

گشت ختم خلافت نبوی

وان که باشد بهیمه سیرت و خوی

پوست چیند همی ز برزن و کوی

تا نتابد ز صوب کثرت روی

در نیابد ز جذب وحدت بوی

به طبیبان میار روی و مجوی

دارویی کان سیاه سازد موی

پهن ناخن برهنه پوست ز موی

به دو پا رهسپر به خانه و کوی

وز حدیث صحیح مصطفوی

ناشی از خلق و سیرت نبوی

نه که گویی اعوذ و آری روی

سوی بدسیرتان ناخوشخوی

طبع دزدد ز یار بهتر خوی

نافه گیرد ز مشک اذفر بوی

بد نماید که شیر آهو جوی

به شکار شکال آرد روی

ور گذاری در و ز بام روی

هدف طعن خاص و عام شوی