تو طفل خردسالی و ما پیر سالخورد

با ما ببین که عشق تو پیرانه سر چه کرد

چشم سیاه سرخ چه سازی به خون من

موی سفید من نگر ای جان و روی زرد

بگشای بند زلف که افتاد صد گره

[...]

وصلت نیافت دل به خیال تو جان سپرد

جویای آب تشنه لب اندر سراب مرد

یاری که پاک کرد به دامن رخم ز اشک

خون جگر چکید چو دامان خود فشرد

لاغر شدم چنان که چو چنگ از برون پوست

[...]

خاکی که زیر پای خود آن شوخ بسپرد

صد جان بها دهند اگر پا بیفشرد

مشتاق کعبه را ز بساط حریر به

ریگ حرم که در ته پهلو بگسترد

مویی شدم ز فقر و فنا کو قلندری

[...]

آمد ازملک عشق لشکر درد

مرد باید کنون که گیرد مرد

تندبادی ز کوی عشق وزید

که برآمد ز خاکساران گرد

فارغند از جفای یار اغیار

[...]

کلامت بس دقیق افتاد کلا

که در دقت ز مو فرقش توان کرد

لطافت در سخنهای لطیفت

سرت کالماء او کاللون فی الورد

غمت از دل به رخم اشک جگرگون آرد

بین که هر دم فلک از پرده چه بیرون آرد

من که از خود شده ام گم ز غمت در عجبم

که به سر وقت من گمشده پی چون آورد

اشک خون ریز شب ای دل چو به غم بس نایی

[...]

زآن روز که از سروی خود ماندم فرد

شد معرکه دلاوری بر من سرد

دیرین مثلی هست که در روز نبرد

ضربت بود از حربه و دعوی از مرد

خواهم از شوق دستبوس تو مرد

دست بیرون کن از یمانی برد

حلقش از صوت پرخراش درد

گردن ذوق را به اره برد

وان دگر یک نهفته می نگرد

لقمه و چمچمه اش همی شمرد

هیچگه پیش و پس نمی نگرد

نقد خود جز نفس نمی شمرد

زانکه جز در شکار نتوان کرد

ورزش کارزار و جنگ و نبرد

گر توانم دهی توانم کرد

ور دهانم شوی توانم خورد

بعد ازان رو به جست و جو آورد

میل فعل مکلف به کرد

هر چه بر دل نشیند از وی گرد

هست در چشم مرد آفت مرد

سالها خون دیده باید خورد

تا شود فرد یکدم از خود مرد

مرد دانا ز خوان چو میوه خورد

افکند پوست تا بهیمه چرد

مرد را سالها ز کثرت فرد

روی باید به سر وحدت کرد

آن یکی رو به دیگری آورد

گفت ای در نکال و خسران فرد

ور نه از بیم تو بخواهد مرد

داغ حرمان به گور خواهد برد