ای خجلت از جمال تو ماه منیر را

بر باد داده شوق تو جان فقیر را

امروز دیگرم به فراق تو شام شد

در آرزوی روی تو عمرم تمام شد

من باده بی خمار خواهم

یعنی لب آن نگار خواهم

هر که او لعل جانفزای تو دید

گشت آزاد از فراق شدید

هر چند پیر و خسته دل و ناتوان شدم

هر گه که یاد روی تو کردم جوان شدم

بهار آمد بکن ساقی طربها

به این لب تشنه ده آب عنب ها

مراست در هوس روی آن پری پیکر

دل جراحت و جان فگار و دیده تر

رخ تو آیت حسن و دهان دروست چو میم

مثال خال تو و زلف همچو نقطه جیم

مرا ز پیر خرابات نکته ای یادست

بنوش باده که بنیاد عمر بر بادست

دانی مراست از لب دلدار آرزو

ای بخت چاره ساز کرم کن بیار زو

دوای غم نتوان ساخت جز به باده ناب

مرا به لطف خود امروز ساقیا دریاب

بعید گشته مرا وصل آن پری رخسار

ز جان خویش بعیدم، مرا به عید چه کار

از جمله دردها غم آن دوست بس مرا

بر باد بر دهد چه کنم این هوس مرا

جانم به لب رسید ز سودای آن حبیب

وز عاشقی نصیب من این است تا نصیب

عید صیام و فصل گل و موسم بهار

من مست و یار همدم و ساقی است گلعذار

بوسی زلبش اگر کنی نوش

غمهای جهان شود فراموش

گر براند سویم آن شاهسوار چابک

من نثارش کنم این جان گرانمایه سبک

زشوق آن رخ زیبا همی کشم آوخ

دل جراحت من بین و سینه لخ لخ

رخ تو مظهر انوار ربی الاعلی است

که صنع بی حد و اندازه اندرو پیداست

گر خرامان بت من جانب گلراز شود

گل شود غنچه زشرم آن دم و در خار شود