بنمود سوادِ شهری از دور

مانند سوادِ دیده پر نور

شهری همه خانه هاش پر زر

چون کاخِ خیالِ کیمیاگر

چون دل همه خانه ها شمالی

[...]

در راسته ی علاقه بندان

دام نگهی کشیده الوان

استاد نشسته پا کشیده

اطفال بگرد او تنیده

چسبیده دو دست جمله در کار

[...]

آن سخت دلان که خود پسندند

بیجاده لبان نعل بندند

از روی چو آفتاب ایشان

هر نعل چو ماه گشته تابان

وز پرتو آن رخ گذاره

[...]

بزّازانش حریر خویند

ماننده ی نافه مُشک بویند

از حسن، جمالشان بهار است

دکّان ز متاع، لاله زار است

بنموده به چشم شوق بلبل

[...]

رزّازانش ز عیب پاکند

افروخته حُسن و تابناکند

از شیرینی به دست اطفال

چون شان عسل نموده غربال

در دست پری رخان ترازو

[...]

عطارانش عبیر بویند

هر چند که پیر و نافه مویند

گر چاره ی ضعف قلب خواهی

انداز به کودکان نگاهی

بوشان به دماغ داده ترطیب

[...]

زرگر پسران نازک اندام

هستند همه چو نقره ی خام

باشد ز الم چو گشت جوشان

حال دل من چو قال ایشان

چون پخته کنیمشان بابرام

[...]

فریاد ز حسنِ شوخ بقال

وان خط ّ سیاه و چهره ی آل

دل ز آتش آن جمال پر نور

پر آبله شد چو تفت انگور

از داغ نو و کهن دل ریش

[...]

این گازُر شوخ پاک دامن

ای آب ز دیدنت دل من

ای سرو تو ز آب دیده رُسته

ای روی تو همچو لفظِ شُسته

چون لعلِ زرشک آب حیوان

[...]

گوهر دارد چو دیده دُر بار

با جوهریان بُوَد مرا کار

گردید ز شرم لعل ایشان

یاقوت هزار رنگ در کان

مرجان بر آن لبان پر شور

[...]

قصابان راست روی رخشان

پر نور چو صُبح عید قربان

دامن ها شان همیشه از خون

چون دامن آسمان شفق گون

چون دیده ی گوسفند قربان

[...]

آن سوزنگر که دیده ام من

دارد دهنی چو چشم سوزن

سوزن که جدا شد از دکانش

از حسرت او پرست حالش

هر چند صبر پیشه دارد

[...]

از شانه تراش بیقرارم

وز چاره گذشته کار و بارم

در شاخ ز شوق شانه گشتن

دانه ی شانه بود سوزن

این بود شبیه اینکه طفلان

[...]

دایم ز نظاره ی کبابی

دارد دل زارم این خرابی

یار از دل زار پر حسابست

اوراق کباب ازین کتابست

اشکم به شب سیاه هجران

[...]

خباز کزو بود فغانم

زان حسن برشته سوخت جانم

عکس مژه اش به سنگ و سندان

جا کرده چو جای پنجه در نان

هر چشمه ی کار اوست بیشک

[...]

گر حرف ز کلّه پز کنم سر

گردد به دهانم آب کوثر

با چهره ی چون چراغ رنگین

باشد چو فتیله جامه چرکین

تابان چو چراغ شام دیجور

[...]

دلاک که صاحب سر ماست

کام دل درد پرور ماست

در کف، تیغش، که هست سوزان

باشد چو فتیله ی فروزان

بنموده به چشم مرد آگاه

[...]

بینی چو جمال شمع ریزان

چون شمع ترا به لب رسد جان

چون شمع جبین چو بر فروزند

دل را بازند و باز سوزند

چون شان عسل شود از ایشان

[...]

صحاف که دل ز جورش آبست

گویای خموش چون کتابست

سر بر خط حکم او نهادم

روزی که به قیدِ او فتادم

چون سطر کتاب از پی کام

[...]

حداد خبر ندارد از درد

بیهوده چه کوبم آهن سرد

آتش خواهم زدن به عالم

در کوره ی عشقِ یار چون دم

ثابت قدمم بکوی جانان

[...]