ز پیش از آنکه برتابی عنانت

دلم همراه شد با کاروانت

همی سوزد در آتش از غم آن

که باد سرد یابد گلستانت

ز بیم آنکه در ره رنج یابد

[...]

اگر شکایتم از هجر یار باید کرد

نه یک شکایت و ده صد هزار باید کرد

وگر نثار ره وصلش اختیار کنم

نه در اشک که جانها نثار باید کرد

گرش درست بود وعده وصال چه باک

[...]

آن روی چون بهارت رشک نگار چینی

جانم ز مهر رویت شد لحظه درد چینی

رضوان گرت ببیند آراسته بدینسان

در تو به تهمت افتد گوید که حور عینی

در باغ دلنوازی شمشاد تازه‌روئی

[...]

گر با تو زبانی شودم هر سر موئی

وز جور تو نالم به تو بر هر سر کوئی

از ناز و جفا هم نکنی یک سرِ مو کم

وز نالهٔ من در تو نگیرد سرِ موئی

در حسن تمامی و دل افروز و منم نیز

[...]

ترا سزد که کنی دعوی جهانداری

که در جهان دلم ملک جاودان داری

جهان دل به تو بخشم کنون که نوبت تست

بزن بزن صنما نوبت جهان داری

اگر تو غاشیه بر دوش مه نهی بکشد

[...]

ای که بر آینه از رخ صورت جان کرده‌ای

آب را از رخ محل صورت آسان کرده‌ای

خویشتن بینی مگر ای یار کاندر آینه

خویشتن‌بین گشته‌ای تا صورت جان کرده‌ای

چون نمی‌یارد کسی گل چیدن از رخسار تو

[...]

قدر تیزی بازارت ندارد

قدر تدبیر کردارت ندارد

بدان مژگان تیز ناوک انداز

فلک خفتان پیکارت ندارد

بدین کاری که داری در سر امروز

[...]

صاحب عصر شمس دولت و دین

ای به تو زنده جان اهل هنر

آن مدبر توئی که در تدبیر

فلک از خط تو نتابد سر

حکم تو امهات را حاکم

[...]

سپهر قدرا دریادلا خداوندا

توئی که غاشیه مهر تست بر دوشم

ز جام طبع به هر مجلسی که بنشینم

نخست باده حمد و ثنای تو نوشم

همه مدیح تو می گسترم چو در سخنم

[...]

خدایگانا آنی که شمع دولت تو

چراغ و مشعله چرخ را کند روشن

چو شمع بر تن من نعمت تو بر توست

نطاق و جبه و دستار تا به پیراهن

حکایت شب دوشین و شمع و طشت طلا

[...]

ای به تاثیر عدل معتدلت

جاه تو قوت گزاف شکن

اعتدال بهار دولت تو

نام و ناموس اختلاف شکن

به حلاوت رحیق لفظ خوشت

[...]

دوش با عقل دوربین گفتم

کای مبرا ز سهو و کژبینی

مایه جان ز راه ترتیبی

دایه تن ز روی تزئینی

حاکی غیب گویمت و آنی

[...]