سرِ ماه پیش گروهی رسید

کز آن سان دگر آدمی کس ندید

سرِ اسب و آواز مرغان خُرد

سکندر همه دل بدیشان سپرد

بدان تا بداند زبانشان مگر

[...]

چنین داد پاسخ که یزدان پاک

مرا اندر آورد بی ترس و باک

من از تخم جمشیدم ای شاهزاد

نمانده ست جز من کسی زآن نژاد

بدان روزگاران چو گردان سپهر

[...]

چو شاه آتبین را چنان دید کوش

برآورد مانند تندر خروش

کمان داشت و ده چوبه تیر خدنگ

نبودش سلیحی جز این خود به چنگ

بدان دَه بیفگند دَه نامدار

[...]

همان شب یکی بزمگه ساخت کوش

برآمد خروشیدن نای و نوش

به روی پسر جام می کرد یاد

به دیدار و رویش همی گشت شاد

اگر چند فرزند را روی زشت

[...]

به پنجم به شهر بسیلا رسید

به گیتی کسی چون بسیلا ندید

درازا دو فرسنگ و پهنا همین

پر از باغ و باغش پر از یاسمین

نشستنگه شاه طیهور بود

[...]

چو انبوه شد رزم و دید آتبین

کجا چیره گشتند گردان چین

بزد ران و شبرنگ را تیز کرد

ز خون گریزنده پرهیز کرد

گروهی دلیران پس پشت او

[...]

چو کارم چنین خواسته کرد راست

دبیری خردمند را پیش خواست

سر پاسخ نامه کرد آفرین

بدان کآفرید آسمان و زمین

سرآرنده بر بندگان درد و رنج

[...]

جهان را چو شعر سیه چاک شد

ز می مغز بی هوش و بی باک شد

دلش آرزوی نگارین گرفت

ستایش به چشم خمارین گرفت

فراوان بخواند و بجُستش بسی

[...]

بفرمود تا رفت نستوه پیش

بدو گفت کای مهتر خوب کیش

برو شش هزار از سپه برگزین

سواران و اسب افگنان گاه کین

نگه کن که کاری توان ساختن

[...]

سپیده چو بگشاد چون باز پر

بگسترد بر دشت خورشید فرّ

غولشکری خاست از هر دو جای

خروش آمد از کوس و آواز نای

درفش دلیران چو پرواز کرد

[...]

نهانی فرستاده ای تاختند

ز هرگونه گفتارها ساختند

که گر پهلوان کینه ماند بجای

به سوگند پیمان کند با خدای

که ما را نیازارد از هیچ روی

[...]

فریدون فرزانه هر چندگاه

چو در کار آن مرز کردی نگاه

ز راه خدایی ندیدی روا

که باشد چنان بوم و بر بینوا

گنهکار پنداشتی خویشتن

[...]

چنین گفت گوینده ی داستان

ز گفتار آن پاکدل راستان

که روزی به بگماز بنشست کوش

جهان شد پُر از غلغل و نای و نوش

نشستند با او بزرگان بسی

[...]

دَرِ گنج بگشاد یزداد گو

سپه را همی ساز دادند نو

جو آگاه شد بهمن از کار اوی

از آن لشکر گُشن و کردار اوی

در گنج‌های کهن برگشاد

[...]