ای روی تو پاکیزه‌تر از کف کلیم

آنرا مانی که کرد احمد به دو نیم

تا آن رخ یوسفی به ما بنمودی

ما بر سر آتشیم چون ابراهیم

قائم به خودی از آن شب و روز مقیم

بیمت ز سمومست و امیدت به نسیم

با ما نه ز آب و آتشت باشد بیم

چون سایه شدی ترا چه جیحون چه جحیم

دی بدان رستهٔ صرافان من بر دَرِ تیم

پسری دیدم تابنده‌تر از در یتیم

زین سیه چشمی جادو صنمی طرفه چو ماه

بی‌نظیری که نظیریش نه در هفت اقلیم

با دلم گفتم ای کاشکی این میر بتان

[...]

ای علایی ببین و نیک ببین

که زمانه ستمگریست عظیم

گه ز چوبی کند دمنده شنکج

گه ز گوساله‌ای خدای کریم

هر کرا فضل نیست نیم پشیز

[...]

فر او گاه وزیدن گر به سنگ آرد نسیم

یک سخندان را ز یک معطی نه زر باید نه سیم

خیر ازو زینت همی سازد چو اجسام از لباس

فضل از او قوت همی گیرد چو ارواح از نسیم

روی او در چشم ما همچون به دور اندر صدور

[...]

خاک او عنبر آب او تسنیم

محنتش عافیت سموم، نسیم

عاشقانی چو آدم و چو کلیم

چون حبیب و مسیح و ابراهیم

تا مجرد نشد زفعل ذمیم

حق خطابش نکرد «قلب سلیم»

کو زپیغمبران مسیح و کلیم‌؟

آدم و شیث و نوح و ابراهیم‌؟

تو رسانی همی به هفت اقلیم

از هزاران هزار گونه نعیم

گفت شکلیست سهمناک عظیم

پهن و صعب و فراخ همچو گلیم

تا ورا گفت راد مرد حکیم

اینت بیچاره اینت قلب سلیم

خواه اومید گیر و خواهی بیم

هیچ بر هرزه نافرید حکیم

سفله دارد ز بهر روزی بیم

نخورد دیگ گرده حکیم

چو تو فارغ شدی ز نفس لئیم

برسیدی به خلد و ناز و نعیم

گوهر است این متاع یا زر و سیم

پیش مهتر چه می‌کنی تسلیم

گفت با زاهد آن ستوده حکیم

نفس افعالِ بد کند تعلیم

تو لئیم آمدی نماز کریم

تو حدیث آمدی نماز قدیم

غسل ناکرده از صفات ذمیم

نپذیرد نماز ربّ عظیم

زانکشان تا امید نبوَد و بیم

جانشان تن خورد چو شمع مقیم