از رعیّت شهی که مایه ربود

بُن دیوار کَند و بام اندود

در مشورت نیافت کس مقصود

از دو بی‌اصل سست رای و حسود

باز ظالم بود ز آتش و دود

یار دجّال و نایب نمرود

هردو یکتا شدند از پی سود

بی‌زیان اقتدا درست نمود

این کنیزک روان من بربود

در زیانم درآرد از پی سود

تو چنانی که مادحت بستود

ورنه‌ای آن چنانت باید بود

هرکجا عدل و امن روی نمود

خلق در رأفت و خوشی آسود

کار ملکت به کاردان فرمود

لاجرم رونق دول بفزود

این هم از بخت شاه مشرق بود

که بدو رونق عمل بفزود

مفتی اصل و فرع و وارث جود

شمع شرع محمّدی محمود

هرچه اندر نقاب قوّت بود

خاطرش را خرد به فعل نمود

از دل عامی و بخیل و حسود

کینه آید ولیک ناید جود

سغبهٔ شاهدند و شمع و سرود

عالمی کور زیر چرخ کبود

آنچش امروز زیر پوش نمود

آن زبر پوش حشر خواهد بود

عقل من چون حدیث تو شنود

گوید ارچه سرِ توش نبود

وسم از او خشونتی که بود

جملگی ملمس ار بود برود

گردش و رفتن و هبوط و صعود

که ز تأثیرشان شود موجود

بعد از آن خانهٔ نحوس و سعود

که درآمد وی از عدم به وجود

بامدادی بَرِ شه آمد زود

که از آن بهترینش روز نبود

سخن فال گو ندارد سود

باد پیمود کآسمان پیمود