... در چنان عیدی کسی یاد آورد نوروز را

دوش می آمد سوار از دور و من نزدیک بود

کز سرشادی ببوسم پای اسب بوز را ...

... توفان و نوح بیدل و منصور و دار مست

چندین پیاده بنگر و چندین سوار بین

گاهی پیاده بیدل و گاهی سوار مست

معشوق پردگی و خر پرده دار و باز ...

به وقت گل پی معشوق و باده باید رفت سوار عیش تراند پیاده باید رفت چمن بسان بهشتی گشاده روی طرب در آن بهشت به روی گشاده باید رفت بهشت خوش نبود بی جمال نازک یار یکی دو ره پی آن حورزاده باید رفت ز سیب ساده بود شاخها به موسم گل به بوی آن رخ چون سیب ساده باید رفت چون سر برون نهی از شهر و روی در صحرا بزرگ زادگی از سهر نهاده باید رفت در آن زمان که به عزم طرب شوی بر پای نشاط باده به سر در فتاده باید رفت برای کاسه گرفتن سبو چو زد زانو پیاله وار بر ایستاده باید رفت ز باده پر قدحی چند نوش کرده دگر به دست بر قدحی پر ز باده باید رفت ازین جهان چو همی باید اوحدی رفتن به کام داد دل خویش داده باید رفت

دیگر مرا به ضربت شمشیر غم بزد

فریاد ازین سوار که صید حرم بزد

عزلت گزیده بودم و کاری گرفته پیش ...

... اگر آن چشم کمان کش به کمین برخیزد

ای بسا خانه که بر اسب شود تنگ و سوار

تا سواری چو تو از خانه زین برخیزد

چشم و رخسار پریوش که تو داری امروز ...

... ماه بر زمینش نهاده رخ

چون بر اسب خوبی سوار شد

وانکه دید روی نگار من ...

... ایست مکن چو قافله روی در آنطرف کند

آن عربی سوار ما گر طلبد شکار ما

تن بر تیر و شست او دیده و جان هدف کند ...

... در ناله و نفیر و فغان اوفتاد باز

او می رود سوار و سراسیمه در پیش

دل می رود پیاده ازان اوفتاد باز ...

... روز مصاف یک تنه این همه قلب و میمنه

گاه پیاده رد کنم گاه سوار بشکنم

من ز کنار در کمین تا چو مخالفی به کین ...

ز چشم خلق هوس می کند که گوشه گزینم ولی تعلق خاطر نمی هلد که نشینم سوار گشتم و گفتم ز دست او ببرم جان کمند عشق بیفگند و درکشید ز زینم گناه من همه در دوستی همین که بر آتش گرم چو عود بسوزد گناه دوست نبینم ز من حکایت مهر و حدیث عشق چه پرسی که رفت عمر درین محنت و هنوز برینم کمین ز چشم کماندار او رواست که سازد مرا که نیست کمان چنان چه مرد کمینم کدام خواب گرانت ربوده بود نگارا که هیچ گوش نکردی به ناله های حزینم قدم به پرسش من دیر شد که رنجه نکردی کنون که رنج بتر شد بپرس بهتر ازینم مرا به شربت و دارو نیاز و میل نباشد دوای درد من این مایه بس که درد تو چینم به بوستان مبر ای اوحدی مرا ز بر او که با شمایل او فارغ از بهشت برینم

... چیست این نقش گونه گون ار نیست

نقشبندی سوار در پرده

از پس پرده جمله حیرانند ...

... ز چه خانه می نمودی به غریب کاروانی

قدمم گرفت تندی مکن ای سوار تندی

غم مستمند می خور چه سمند می دوانی ...

... اگر پیاده روی سرو گلشن جانی

وگر سوار شوی شمع خانه زینی

شب شراب که باشد رخ تو شاهد و شمعی ...

گر آن جهان طلبی کار این جهان دریاب به هرزه می گذرد عمر وارهان دریاب تو غافلی و رفیقان به کار سازی راه چه خفته ای که برون رفت کاروان دریاب هزار بار ترا بیش گفته ام هر روز که هین شبی دوسه بیدار باش هان دریاب جوان چو پیر شود کار کرده می باید ز پیر کار نیاید تو ای جوان دریاب زمانه می گذرد چون زمین مباش زمن قبول کن ز من ای خواجه این زمان دریاب ترا شکار دلی گر ز دست برخیزد سوار شو منشین سعی کن روان دریاب گرت به جان خطری میرسد تفاوت نیست قبول خاطر صاحب دلان بجان دریاب ورت نگه کند از گوشه ای شکسته دلی غلط مشو که فتوحیست رایگان دریاب به هیچ کار نیایی چو ناتوان گردی کنون که کار به دستست می توان دریاب اقامت تو بدنیا ز بهر آخرتست چو این گذشت به غفلت مکوش و آن دریاب شنیده ای که چها یافتند پیش از تو تو نیز آدمیی جهد کن همان دریاب به پیشگاه بزرگان گرت رها نکنند فقیر باش و زمین بوس و آستان دریاب ز عمر عاریتی اوحدی بمیر امروز پس آنگهی برو و عمر جاودان دریاب مکن ز یاد فراموش روز دشواری که با تو چند بگفتم که ای فلان دریاب

... این چار عنصر و سه موالید و شش جهت

این پنج زورق و دو در و یک سوار چیست

این جان روشن و تن تاریک را چه حال ...

... در بن طور هو ت کرده وطن

بر سر اسب لات کرده سوار

هفت هیکل نوشته بر تو عیان ...

... چون سمندر شوی در آتش تیز

گر شوی بر سمند عشق سوار

تا ترا سایه ایست او نشوی ...

... از کتاب خودی رقم برداشت

روز صید آن سوار ازین نخجیر

پر بیفگند لیک کم برداشت ...

... یک حدیثست و صد هزار ورق

یک سوارست و صد هزار فرس

عیب ما نیست گر نمی بینیم ...

... دل خود را به نور واصل کن

گر به حکمت رسی سوار شوی

حکما را سپاسدار شوی

... هر که در توبه پایدار آمد

در دگر رکن ‎ها سوار آمد

عادت خواجه ترک عادت نیست ...

... دل پی سیم و چشم در پی زر

تا تو بر آرزو سوار شوی

نپسندم که توبه کار شوی ...

... تا تنش پای بند دار نشد

جان او بر فلک سوار نشد

چار میخ از برای تن بودست ...