... آفتاب ما توارت بالحجاب

ابطحی در دشت خویش از راه رفت

از دم او سوز الا الله رفت ...

... پرد هر ذره سوی منزل دوست

نشان راه از ریگ روان گیر

... به لالایی چنان عادت گرفتی

ز سنگ راه مولایی تراشی

مرا ذوق سخن خون در جگر کرد

غبار راه را مشت شرر کرد

به گفتار محبت لب گشودم ...

... بسته جادوی من ذره و مهر منیر

گرچه فسونش مرا برد ز راه صواب

از غلطم در گذر عذر گناهم پذیر ...

... گردنده و فتنده و غلطنده یی بخاک

راه دگر بگیر و برو سوی مرغزار

گفت آب جو چنین سخن دل شکن مگوی ...

... کشتی بی بادبان

مثل خضر راه دان

بر تو سبک هر گران ...

... اگر شب تیره تر از چشم آهوست

خود افروزم چراغ راه خویشم

... در خود یگانه از همه بیگانه میرود

در راه او بهار پریخانه آفرید

نرگس دمید و لاله دمید و سمن دمید ...

... گفتند ای بسیط زمین با تو سازگار

ما را که راه از تنک آبی نبرده ایم

از دستبرد ریگ بیابان نگاه دار ...

... در بغل تیر و کمان کشته نخچیر شدیم

هر کجا راه دهد اسپ بران تاز که ما

بارها مات درین عرصه بتدبیر شدیم ...

... به کیش زنده دلان زندگی جفا طلبی است

سفر به کعبه نکردم که راه بی خطر است

هزار انجمن آراستند و بر چیدند ...

... جاده ز خون رهروان تخته لاله در بهار

ناز که راه میزند قافله نیاز را

دیده خوابناک او گر به چمن گشوده یی ...

... فزون قبیله آن پخته کار باد که گفت

چراغ راه حیات است جلوه امید

نوا ز حوصله دوستان بلند تر است ...

... که میر قافله و ذوق رهزنی دارد

نشان راه ز عقل هزار حیله مپرس

بیا که عشق کمالی ز یک فنی دارد ...

... نه شیخ شهر نه شاعر نه خرقه پوش اقبال

فقیر راه نشین است و دل غنی دارد

... تلاش چشمه حیوان دلیل کم طلبی است

حدیث دل به که گویم چه راه بر گیرم

که آه بی اثر است و نگاه بی ادبی است ...

سطوت از کوه ستانند و بکاهی بخشند

کله جم به گدای سر راهی بخشند

در ره عشق فلان ابن فلان چیزی نسیت ...

... فقر را نیز جهانبان و جهانگیر کنند

که به این راه نشین تیغ نگاهی بخشند

عشق پامال خرد گشت و جهان دیگر شد ...

... نرسی جز به تقاضای کلیم اللهی

راه کور است بخود غوطه زن ای سالک راه

جاده را گم نکند در ته دریا ماهی ...

... سیلی عشق و محبت به دبستانش نیست

بیشتر راه دل مردم بیدار زند

فتنه ای نیست که در چشم سخندانش نیست ...

... پیش او سجده گذاریم و مرادی طلبیم

عقل چون پای درین راه خم اندر خم زد

شعله در آب دوانید و جهان بر هم زد ...

... به سرابی سفینه می رانی

به خرد راه عشق می پویی

به چراغ آفتاب می جویی

... خود تو انصاف بده اینهمه هنگامه که بست

بوی گل خود به چمن راه نما شد ز نخست

ورنه بلبل چه خبر داشت که گلزاری هست