... اقامت در او باشد از راه دور

چو گردد مسافر مقیم رباط

چه سان در وطن گستراند بساط ...

... که توان کرد به خاک قدمش جان تسلیم

تا شد آن ماه مسافر ز سر عشرت و ناز

ما به صد حسرت و دردیم درین شهر مقیم ...

... حاصل خویش بجز رنج سفر هیچ ندید

هر مسافر که بر این در نه مقیم افتاده ست

شاهد ملک چه بینی که کند زیور گوش ...

... نیاید با وطن باز آن که گردد

به عزم کعبه کویت مسافر

کند ترک سفر هر راهدانی ...

... کآشکار از بر ما رفت و نهان آمد باز

بس مسافر که ازان کوی ره کعبه گرفت

کعبه را دید و به آن کوی روان آمد باز ...

... می رود قدش وز آن آزار می ماند به دل

چون مسافر کو درم در خانه مدفون کرد و رفت

داغ پنهانش از او بسیار می ماند به دل ...

... پس آنگه گر توانی مرشد کامل به دست آور

که ره دورست و پربیم و مسافر کش بیابانش

عجب وادی که دوزد پای رهرو را بهر گامی ...

... هین مشو نومید بر خوان در دعا اسم مجیب

اهل عالم چون مسافر آمدند و می روند

زخمها دارد خدا بر جان مسکین غریب ...

... تا به بینی نگار را به نظر

شو مسافر به عالم جبروت

ملکوت است ملک بحر و بر ...

ای جمالت رو نموده هر زمان جایی دگر

چون مسافر حسن تو هر دم بمأوایی دگر

من چنان حیران حسن روی یارم کز جهان ...

دلم روانشد و جان هم ره سفر گیرد

که از مسافر ره دور من خبر گیرد

کف غبارم و جایی رسم بدولت عشق ...

... تا هر گل صبح از طرف گلشن خاور

گردد به هوای حرمت مهر مسافر

مهر رخت آیینه ی ارباب یقین باد ...

آه از آن ماه مسافر که نیامد خبرش

او سفر کرده و ما در خطریم از سفرش ...

... بهر هر مقصود صد آزار می باید کشید

تا بدست آرد مسافر از منافع اندکی

در سفرها محنت بسیار می باید کشید ...

... ز من تا درت متصل بود زایر

ز هم بسته بود ازدحام مسافر

چو شوق جمال تو غالب شد آخر ...

... بار چو بستم از درت مانع رفتنم مشو

زان که مسافر از وطن بار چو بست می رود

خانه پرست از ریا رفت و به کعبه کرد جا ...

... همین دم تکیه گاه یار خواهد بود بازویش

به این سگان ای مدعی زان در مسافر شو

که دیگر شد مجاور بر سر کوی سگ کویش ...

... صبح ابداع که من مهر تو می ورزیدم

هجر چون اسب حریفان مسافر زین کرد

عرصه خالی شد از آشوب و من آرامیدم ...

... همچو باران بر سر مجنون ز محمل ریخته

ترک خونریزی مسافر گشته کز دنبال او

خون دل ها بر زمین منزل به منزل ریخته ...

... از بی وفایی عمر ناگه چو رخت بر بست

وز دهر شد مسافر در خلد ساخت ماوا

جان پدر ز غم سوخت خون شد دل برادر ...

... چون ساختم ازیشان تاریخ رحلت او

گفتند شد مسافر سلطان محمد ما