نفس نامسلمانم از گنه پشیمان شد

راهبی به راه آمد کافری مسلمان شد

دانه های خال او دام راه آدم گشت

حلقه های موی او مار حلق شیطان شد ...

... تن از ستم عشق تو بی تاب و توان شد

هم قاصد جانان سبک از راه نماید

هم جان گران مایه به تن سخت گران شد ...

... خیز و با دور قدح تازه کن ایمانی چند

راه در حلقه پیمانه کشانت ندهند

تا سرت را ننهی بر سر پیمانی چند ...

... پای مجنون به در خیمه لیلی نرسد

تا به سر طی نکند راه بیابانی چند

تشنه شو تا بخوری شربت آن چشمه نوش ...

... قصه یوسف افتاده به چه دانی چیست

گر فتد راه تو در چاه زنخدانی چند

تا در آیینه تماشای جمالت نکنی ...

... که به دریای غمش از پی دردانه زدند

هیچ کس در حرمش راه ندارد کانجا

دست محرومی بر محرم و بیگانه زدند ...

... دامن پاک تو در دامن محشر گیرند

پادشاهان سر راه تو گرفتند به عجز

چون فقیران که گذرگاه توانگر گیرند ...

... جمعی شریک حال پراکنده من اند

کز طره تو دست به اکراه می کشند

لب تشنگان چاه زنخدان دلکشت ...

... این است اگر صعوبت عشق تو رهروان

در اولین قدم قدم از راه می کشند

برداشت عشق پرده به حدی که عاشقان ...

... فکر آبادی برای هر دل ویران کند

هر لییمی را که بر خلق خوش او راه نیست

کی مشام خلق را مشکین و مشک افشان کند ...

... صعوه با شهباز کی هم آشیانی می کند

گر نه باد صبح دم در گلشن او جسته راه

برق آهم پس چرا آتش فشانی می کند ...

... شهری ز دست عشق تو سرگرم شیونند

خلقی کنند منع فروغی به راه عشق

کاسوده دل ز غمزه آن چشم رهزنند

همه شب راه دلم بر خم گیسوی تو بود

آه از این راه که باریک تر از موی تو بود

رهرو عشق از این مرحله آگاهی داشت ...

... حلقه موی تو گر سلسله جنبان نشود

راه در جمع پراکنده دلانش ندهند

آن که در حلقه زلف تو پریشان نشود ...

... مگر اندیشه ام از روی خطا رفت که باز

ترک سر مست من از راه خطا می آید

جمعی افتاده به هر گوشه پریشان حالند ...

... دل شهری ز پی ملتمسی می آید

گر نه در راه تو گم کرد فروغی دل را

پس چرا بر سر این راه بسی می آید

... واله حسن تو صاحب نظرانند هنوز

کاش برگردی از این راه که ارباب امید

در گذرگاه تو حسرت نگرانند هنوز ...

... تا کی به گمان در پی مطلوب دوانی

در راه طلب پیرو ارباب یقین باش

ایمن مشو از فتنه چشم سیه او ...

... شاید که شکاری ز کناری به در آید

با تیر و کمان در همه راهی به کمین باش

ای آن که شدی آینه دار رخ یوسف ...

... چگونه سرو روانی به فکر خون من افتد

که ریخت خون جهانی به خاک راه گذارش

دلی که می رود اندر قفای سلسله مویان ...

... ببین چه می کشم از پسته شکرشکنش

ستاده دوش فروغی به راه ماهوشی

که پادشاه نشاند به صدر انجمنش ...

در راه عشق من نگذشتم ز کام خویش

گامی میسرم نشد از اهتمام خویش ...

... فردای حشر معترفم بر گناه خویش

اکنون که خاک راه تو شد جان پاک من

زنهار پا مکش ز سر خاک راه خویش

برگشته ام ز کوی تو تا یک جهان امید ...

... چه کنم گر نخورم تیر بلا از چپ و راست

که سر راه مرا عشق گرفت از پس و پیش

قوت من خون جگر بود ز یاقوت لبش ...

... که میسر نشود توبه صوفی ز حشیش

عشق نزدیک سر زلف توام راه نداد

تا نجستم ز کمند خرد دوراندیش ...