... شور عشق است که در مغز جهان پیچیده است

گردش چرخ بود گردش پیمانه عشق

هر سر خار درین بادیه مجنون می بود ...

... درقدم هرکه رفت خار بیابان عشق

چون نتواند گرفت گردش خود راعنان

نیست اگر گوی چرخ زخمی چوگان عشق ...

عاشق سرگشته را از گردش دوران چه باک

موج دریا دیده را از شورش طوفان چه باک ...

... اختر ماچه خیال است برآید زوبال

گردش چرخ به اصلاح نیاورد مرا

خرمن هستی من پاک نشد زین غربال ...

... سیر افلاک دلیل است به آن عالم نور

شمع باشد سبب گردش فانوس خیال

به ثمر بارور از آب دو چشمم شده است ...

... دوسه روزی به مراد تو اگر گشت فلک

مشو از گردش این مهره غلطان غافل

چون گشودی به شکر خنده لب از بی مغزی ...

... چون باده است تلخی غم سازگار دل

از مرکزست گردش پرگار زینهار

غافل مشو ز نقطه گردون مدار دل ...

... زمین گیرست سیر آسمانها

نظر با گردش پیمانه دل

کند در چشم انجم سرمه سایی ...

... پشت بردیوار جسم از کاهلی ننهاده ام

گردش چشمی که من زان دشمن دین دیده ام

بادبان کشتی می می کند سجاده ام ...

... دل به درد آید ز عاجزنالی من سنگ را

آسیا را بازمی دارد ز گردش دانه ام

خانه من چون کمان پاک است از اسباب عیش ...

... مهر و مه را کی دل بیتاب می آرد به چشم

گردش چشم تو گردون را کند زیروزبر

کشتی مار ا کی این گرداب می آرد به چشم ...

... با سویدای دل از سیر فلک ها فارغم

گردش پرگار در مرکز تماشا می کنم

طور را گستاخی موسی بیابان مرگ کرد ...

... از گزند خار و منع باغبان آسوده ایم

جام می بر مدعای ما چو گردش می کند

گر به کام ما نگردد آسمان آسوده ایم ...

... که از دل سالها دیوان محشر بود در دستم

ز هشیاری زبون گردش گردون شدم ورنه

به مستیها عنان سیر اختر بود در دستم ...

... درین دریای پرآشوب پنداری حبابم من

که در هر گردش چشمی به گرداب فنا افتم

چو آتش صاف از قید علایق کرده ام خود را ...

... که من خود را ندیدم تا به فکر آن دهن رفتم

تمام از گردش چشم تو شد کار من ای ساقی

زدست من بگیر این جام را کز خویشتن رفتم ...

... چو گوهر گرچه از یک قطره من سیراب می گردم

همان مشت خس و خاری است از گردش مرا حاصل

به گرد خویشتن چندان که چون گرداب می گردم ...

... در آن وادی که چون مجنون من دیوانه می گردم

ندارد گردش ما و تو با هم نسبت ای حاجی

تو گرد خانه ومن گرد صاحبخانه می گردم ...

... چه خواهم کرد با گرداب این بحر خطر صایب

چو من از گردش چشم حبابی صد خطر دارم

... ز تیر راست رو چشم هدف چندان نمی ترسد

که من از گردش گردون کج رفتار می ترسم

سرشک گرم را در پرده دل می کنم پنهان ...

... عقل کرده است زمین گیر چون مرکز مرا را

مگر از گردش آن چشم به پرگار شویم

می شود از نفس سوخته عالم تاریک ...