... از هوس داری دلی بر چشم خون پالاحسود

آب جاده باده داری ساغرت لیک از زرست

ره نمی یابد تنزل در مقام اهل صدق ...

... ز بس که کاهل طبعش ز راه ترسیده

رمد ز جاده همچون ز مار شخص دهیم

اگر نه اسب مرا دیده است افلاطون ...

... همه هم پشت همچون موج دریا

عجب دارم که با آن منع جاده

چنان بیخواست آمد تا بآنجا ...

از راز دو کون گر کس آگاه افتد

چون جاده سر براه هر راه افتد

بیچاره به تنگنای دولت چه کند ...

... براه کاهلی تا پا نهاده

یکی دانسته طول و عرض جاده

زبس خشکست نی بست تن او ...

... نیارد ریخت کاتب بر رقم خاک

اگر باشد کف خاکی بجاده

بود چون دست ممسک ناگشاده ...

... میان سبزه کشتی ره گشاده

کسی دیده است این دریا و جاده

خیابانها در آب از راه کشتی ...

... گلش در پاکدامانی چو مهتاب

زبرگ انداخته سجاده بر آب

بروی برگ شبنم ها نشسته

چو بر سجاده تسبیح گسسته

گل سرخ کول را چون ستانم ...

... در بادیه زهد اگر راهنما اوست

مشکل که برد جاده هم راه بجایی

ما را زحدیث می و ساقی که بدر برد ...

... ز تازیانه بر اعضای او نمانده نشان

که جاده هاست بر حادثات کرده گذر

به صد هزار مشقت اگر دوکام رود ...

... امروز در قلم و عالم منم که هست

در جاده ی سخنوریم برقرار پای

اشعار من عراق و خراسان گرفته اند ...

... راهی چو سوی کعبه دل نیست چه حاصل

کز جاده این بادیه چون سینه باز است

از سلسله بندگی آزاد کسی نیست ...

... گوی ازین معرکه بیرون به عصا نتوان برد

دم شمشیر بود جاده ی عشق تو سلیم

سر ازین راه سلامت ز قضا نتوان برد

... ز خاک تیره ی هندم شود چو عزم سفر

نمایدم به نظر شکل جاده بسم الله

فغان که پیکرم از ضعف همچو سایه شده ست ...

... دراز از پیچ و خم گردیده این راه

بسا کس را جهان زین تنگ جاده

ز راه کوه رفتن توبه داده ...

... اگر مرغی به این تنگی رسیده

ز جاده تا برون رفته پریده

درین ره خوش بود معشوق دلخواه ...

... کسی تا چند کوبد آهن سرد

سوی کشمیر در این تنگ جاده

رود با آن نزاکت گل پیاده ...

... به نوعی کاهلی بر وی سوار است

که گویی جاده بر پایش جدار است

ز جای خود نمی گردد روانه ...

... هر که پامال حوادث شد به منزل می رسد

از رسیدن پیچ و خم مانع نگردد جاده را

از نظر افتادن اغیار عین رحمت است ...

... می کند قرب خسیسان پاک گوهر را خسیس

می پرد بهر پر کاهی نظر بیجاده را

چون کف بی مغز باشد پیش دریا دل سبک

زاهد اندازد به روی آب اگر سجاده را

نیست صایب قسمت منعم به جز حسرت ز مال ...

... کاروان شوق را درد طلب رهبر بس است

راه پیمای جنون زنار داند جاده را

در دل روشن ندارد ره تمنای بهشت ...

... زان جهان قانع به دنیا گشت حرص زردرو

برگ کاهی می دهد تسکین دل بیجاده را

نیست خالص طاعت حق تا نگردد کشته نفس

می کند این خون نمازی دامن سجاده را

تا به روی پرده سوز یار چشم افکنده است ...

... یکی هزار ز چشم غزاله در صحرا

ز جاده ها چو رگ چنگ ناله برخیزد

اگر شود ز لبم پهن ناله در صحرا ...

... تا چو مجنون شوم بیابانگرد

می گزد همچو مار جاده مرا

صبر در مهد خاک چون طفلان ...

... در وادی بی نشانی تو

شد جاده فلاخن نشان ها

از شرم نزاکت تو خوبان ...

... در فلاخن می گذارد رهروان را کجروی

جاده را از راستی سر در کنار منزل است

شوق را تاب اقامت نیست در یک جا دو روز ...