... و گر نه بر درت بالا نهم پای

به پل پل دانه های اشک جوشان

دوانم بر در خویشت خروشان ...

... در فرخار بر فغفور بستن

به جوی مولیان بر پل شکستن

غم عالم چرا بر خود نهادی ...

... تو ای آهو سرین نز بهر جنگی

رها کن بر ددان خوی پلنگی

فرود آی از سر این کبر و این ناز ...

... ز ایوانش فرو افتاد طاقی

پلی بر دجله ز آهن بود بسته

در آمد سیل و آن پل شد گسسته

پدید آمد سمومی آتش انگیز ...

چون راه دیار دوست بستند

بر جوی بریده پل شکستند

مجنون ز مشقت جدایی ...

... سیل آمد سیل خیز منشین

تا پل نشکست بر تو گردون

زین پل به جهان جمازه بیرون

در خاک مپیچ کو غباری است ...

... ازین سیل گاهم چنان ده گذار

که پل نشکند بر من این رودبار

عقوبت مکن عذر خواه آمدم ...

... به واماند خود چاره سازی کنم

چو رهوار گیلیم ازین پل گذشت

به گیلان ندارم سر بازگشت ...

... ز بس گنج آگنده بر پشت پیل

به صد جای پل بسته بر رود نیل

بدین فرخی شاه فیروزمند ...

... ز خون خوار دارا هراسنده گشت

که آسان نشاید برین پل گذشت

دگر باره درخواست کان هوشمند ...

... در این آفرینش در آن آفرین

پلست این و بر پل بباید گذشت

به دریا بود سیل را بازگشت ...

... در پی جانم سحر از جوی جست

تشنه کشی کرد و بر او پل شکست

بانگ برآمد ز خرابات من ...

... تو این چنین ز شراب غرور ماندی مست

جهان پلی است بدان سوی جه که هر ساعت

پدید آید ازین پل هزار جای شکست

به پل برون نشود با چنین پلی کارت

برو بجه ز چنین پل که نیست جای نشست

چو سیل پل شکن از کوه سر فرود آرد

بیوفتد پل و در زیر پل بمانی پست

تو غافلی و به هفتاد پشت شد چو کمان ...

... اجل بگسلد از همش تار و پود

اگر سر کشی زین پل هفت طاق

سر و سنگ ماننده آب رود ...

... گاه گل در روی آتش دسته کرد

گاه پل بر روی دریا بسته کرد

نیم پشه بر سر دشمن گماشت ...

شیخ غوری آن به کلی گشته کل

رفت با دیوانگان در زیر پل

از قضا می رفت سنجر با شکوه

گفت زیر پل چه قومند این گروه

شیخ گفتش بی سر و بی پا همه ...

... پای درنه خویش را رسوا ببین

گر بزیر پل درآیی یک نفس

وارهی زین طم طراق و زین هوس ...

... که جدی بود در گبری تمامش

یکی پل او زمال خویشتن کرد

مسافر را محب از جان و تن کرد

مگر سلطان دین محمود یک روز

بدان پل در رسید از راه پیروز

یکی شایسته پل از سوی ره دید

که هم نیکو و هم بر جایگه دید

کسی راگفت کین خیری بلندست

که بنیاد چنین پل اوفکندست

بدو گفتند گبری پیرنامی ...

... گمانم آن که هستی خصم مومن

بیا هر زر که کردی خرج پل تو

بهای آن ز من بستان بکل تو

که چون گبری تو جانت بی درودست

ترا چونین پلی زان سوی رودست

وگر نستانی این زر بگذری تو

کجا با من به پل بیرون بری تو

زبان بگشاد آن گبر آشکاره ...

... یکی استاد بر با خود گرامی

که تا پل را کند قیمت تمامی

ازین دلشاد شد شاه زمانه

سوی پل گشت باخلقی روانه

چو شاه آنجا رسید و خلق بسیار

بران پل ایستاد آن گبر هشیار

زبان بگشاد و آنگه گفت ای شاه

تو اکنون قیمت این پل ز من خواه

هلاک خود درین سر پل کنم ساز

جواب تو دران سر پل دهم باز

ببین اینک بها ای شاه عالی ...

... که در باید صراطی نیز باریک

پلی نیکوست چون موی صراطی

که دوزخ باید آن پل را رباطی

تو گویی نیست چندین غم تمامت ...

... ز عشق چاه او دیوانه بودی

بلوری را که آبش زیر پل بود

غلام ساعد سیمین گل بود ...

... از آن آتش دلم چون دود خون گشت

پلی بستم ز خون بنگر که چون گشت

بیک باره دلم از بس که خون شد

بپل بیرون نشد از پل برون شد

خداوند جهان بیرون شوم داد ...

... کجا باور کند دایه ز گل این

کجا بیرون شود با من بپل این

اگر بر تخت زرین شب گذاری ...

... سرش در گشت و چشمش رود خون شد

کجا بادایه آن از پل برون شد

ز شرم دایه خوی بر گل نشستش ...

... بزاری زخمه را میخست بر رود

ز خون دیده پل میبست بر رود

چو آب زر ز ابریشم فرو ریخت ...

... بلی کو خم گرفته چون گمان بود

بران پل بحر شعرتر روان بود

ولی بر بحر هرگز پل نبودست

مگر گویی پلی زان سوی رودست

که از هرجا که برگویی سرودی

بپل با تو برد بیرون برودی

چو آواز از رگ آزرده بنمود ...