تا نرگست به دشنه چون شمع کشت زارم

چون لاله دور از تو جز خون کفن ندارم

در پای اوفتادم زیرا که سر ندارد ...

... بر نه به لطف دستی کز حد گذشت دانی

بی لاله زار رویت این ناله های زارم

چون دم نمی توان زد با هیچکس ز عشقت ...

... زین چشم ستاره بار درگیرم

هر روز ز لاله زار روی او

صد ناله زار زار درگیرم ...

... ور شدم خسته و کشته کفنی نیست مرا

بی گل روی تو چون لاله بس از خون کفنم

ور شوم سوخته و آب ندارم بر لب ...

... وی عجب عزم فخر آب جاه کنم

همچو لاله کلاه در خونم

چه حدیث سر و کلاه کنم ...

... خاک راه تن به تن باید شدن

همچو لاله غرقه در خون جگر

زنده در زیر کفن باید شدن ...

... مطرب ز بانگ ارغنون کرده حریفان را زبون

ساقی ز جام لاله گون خون معطر ریخته

چون گل بتان سیمبر بر کف نهاده جام زر ...

... زیرا که خریدند به صد سود و زیانی

چون لاله دلم سوخته تن غرقه خون است

تا یافته ام گرد رخت لاله ستانی

چون حال من سوخته دل تنگ درآمد ...

... گه به مژگان صف ختن شکنی

گه لب همچو لاله بگشایی

روز بازار یاسمن شکنی ...

... ازین جهت جهد آتش ز صخره صما

ز سنگ لاله از آن می دمد که خونین شد

ز بیم خار سر رمح تو دل خارا ...

... در دل خاک ز بس خون دل تازه که هست

نیست آن لاله که از خاک دمد خون تر است

شکم خاک پر از خون دل سوختگان است ...

... ابر خوش بار به یکبار ز بر می آرد

کوه با لاله به هم بند کمر می بندد

کبک از تیغ برون سر به کمر می آرد ...

... یاسمن دست زنان بر سر گل می نازد

لاله دل از دل من سوخته تر می آرد

نرگس سیمبر آن را که فروشد عمرش ...

... غنچه را لب بسته بینی نسترن را پاره دل

لاله را در زیر خون بینی و نرگس را نزار

صبر باید کرد سالی راست تا گل بردمد ...

... خون دلهای عزیزان است در دل سوخته

آن همه سرخی که می بینی ز روی لاله زار

نرگس از چشم بتی رسته است و سنبل از خطی ...

... وز برگ بنفشه سایبان کن

چون لاله ز سر کله بینداز

سرخوش شو و دست در میان کن ...

... بخیه با روی او فکندش لاجرم

تیغ را از لاله خون آلود کرد

گلشن نیلوفری از دود کرد ...

... یاسمین را چار ترکی برنهد

لاله را از خون کله بر سر نهد

گه نهد بر فرق نرگس تاج زر ...

... ازان افراخت سر سوی جهانت

ز عشقت لاله هر دم خون دل خورد

ازاین ماندست دل پر خون و رخ زرد ...

... بزاری و نزاری ناله می کرد

ز نرگس ارغوان پر لاله می کرد

یک اعرابی بر اشتر صبح گاهی ...

... ز درد چشم چشمش همچو خون شد

دو نرگسدان چشمش لاله گون شد

علی الجمله چو روزی ده برآمد ...

... تنش شد ذره ذره چون غباری

ز خاک او برآمد لاله زاری

میان این همه رنج و عذابش ...

... ز باران خورده شیر چون شکر را

سر لاله چو در پای اوفتاده

کلاهش با کمر جای اوفتاده ...

... زمین چون آسمان زیر و زبر کرد

زمین از خون خصمان لاله زاری

هوا از تیرباران ژاله باری ...

... که تا برخیزد آتش یا نخیزد

چو لاله سرخ رویی بایدت زود

سیه دل تر ز لاله بایدت بود

ز سیر و گرسنه جز غم ندیدی ...