... از پس شخم می فشانم تخم

گندمم چون به بار آمد و جو

متمول شوم به گاه درو ...

... تا چه خود از بدو عمل کشته بود

بار کش آورد و بر آن بار کرد

روی ز صحرا سوی انبار کرد

در سر ره تیره گلی شد پدید

بار کش و مرد در آن گل تپید

هرچه بر آن اسب نهیب آزمود ...

... کای تو کننده در خیبر ز جای

بر کنم این بار کش از تیره لای

هاتفی از غیب به دادش رسید

کامدم ای مرد مشو نا امید

نک تو بدان بیل که داری به بار

هر چه گل تیره بود کن کنار

تا منت از مهر کنم یاوری

بار خود از لای برون آوری

برزگر آن کرد و دگر ره سروش ...

... تا شوم الساعه مددکار تو

باز رهانم ز لجن بار تو

مرد نیاورده به شلاق دست

بار ز گل برزگر از غم برست

زین مدد غیبی گردید شاد ...

... که هم خود را کسل سازند و هم من

به شاگرد و معلم بار بسیار

به گردن هست و باید برد ناچار

... هر دو مقدور خود به کار آرند

تا مرا درس خوان به بار آرند

عشق باشد به درس و مشق مرا ...

... چشم حجاج به دنبال سر است

من هم از کوی تو گر بستم بار

باز با کوی تو دارم سر و کار ...

... که دعوت همه بر منهج صواب کند

من از جحیم نترسم از آن که بار خدای

نه مطبخی است که در آتشم کباب کند ...

ندانم از چه به هر جا که لفظ کار آید

ردیف آن را فی الفور لفظ بار کنند

برای آن که چو گاری به دستشان افتاد

بر آن سرند که تا بار خویش بار کنند

پیاده های سپاهی به شهر ما هر یک ...

... چو زین سرای غرور به صحن دارالسرور

به عزت و احترام بار اقامت گشود

از پی تاریخ فوت ایرج قاجار گفت ...

... همچنان آن طفلک شیرین زبان

در لطافت آمده چون گل به بار

سالم و سرخ و سفید و چاق و گرد

با دو چشم چون ستاره نوربار

همچو گوهر کز صدف آید برون ...

... یک شب اگر آیی به برم می کنمت من

تا صبح دو صد بار دعا ای بچه ژاندارم

... عرقی هست و چرس و تریاکی

کار و بار منظمی داریم

از برای نهار هم گویا ...

... عفوم کن و آزرده مشو این سفر از من

گر بار دگر همچو خلافی به تو کردم

برخیز و بزن مشت و بسوزان پدر از من ...

میرزا عارف که زیر بار فضل

قد تیرش چون کمان آمد دو تای ...

خواهد اینک ز جناب تو بار

بندۀ ناچیز تو عبدالحمار

ندانم از چه به هرجا که لفظ کار آید

ردیف آن رافی الفور لفظ بار کنند

برای آنکه چو کاری بدستشان افتاد

بر آن سرند که تا با خویش بار کنند

پیاده های سپاهی به شهر ماهر یک ...

... لیک چشم هر خاری شب بخواب نوشین است

پشت آسمان شد خم زیر بار این ماتم

چشم ابر شد پر نم در مصیبت خاتم

... نه بر زمین گیاهی و نه بر فلک ستاره ای

چرا حذر نمی کنی ز آه شعله بار من

صبا به شهر یار من بشیروار می رسد ...

... چه جای نغمۀ و نوای بلبل هزار من

ز تیغ شعله بار او خم فلک بجوش شد

ز برق ذوالفقار او چه رعد در خروش شد ...

... هیچکس اصل اصیلی نفروشد به نخیل

جز خبیثی که بود نخل شقاوت را بار

نیر برج حیا شد چه هلالی زهزال ...

... نالۀ بانو زد اندر خرمن هستی شرر

گویی اندر طور غم چون نخل آتشبار بود

آنکه کردی ماه تابان پیش او پهلو تهی ...

... شهریاری شد به بند بنده ای از بندگان

آنکه جبریل امینش بندۀ دربار بود

از قفای شاه بانو با نوای جانگداز ...

... لیک بر گردون بلند از دست آن گمراه شد

گوهری سنگین بها از ابر گوهر بار ریخت

کز غم جانسوز او خون از در و دیوار ریخت ...

... شاخۀ طوبی مثالی را ز آسیب خسان

آفتی آمد که یکسر هم برو هم بار ریخت

غنچۀ نشگفته ای از لاله زار معرفت ...

... اختر فرخ فری افتاد از برج شرف

کاسمان خوناب غم از دیدۀ خونبار ریخت

طوطی ای زینخا کدان پرواز کرد و خاک غم

بر سراسر طوطیان عالم اسرار ریخت

بسملی در خون طپید از جور جبار عنید

یا که عنقاء ازل خون دل از منقار ریخت ...

... روی بانوی دو گیتی شد ز سیلی نیلگون

سیل غم یکباره از هر سو روان شد سوی شاه

سامری گوساله ای را کرد میر کاروان ...

... داغ بانو کرد عمری با دل آن شهریار

آنچه شمع انجمن یکباره با پروانه کرد

شاه با آن پر دلی دل از دو گیتی بر گرفت

خانه را کانشب تهی زانگو هر یکدانه کرد

بارها کردی تمنای فراق جسم و جان

چونکه یاد از روزگار وصل آنجا نانه کرد ...

... چون در رسید خنجر بران به ران او

یکباره رفت اگر که نه عمر دوباره داشت

روی زمین مگر همه سینای طور بود ...

... موسی اگر بطور غمش می زدی قدم

بیخود شدی ز آه دل شعله بار او

یکباره گر مسیح بدید آنچه او بدید

میشد دوباره چرخ چهارم چه دار او

آن سرو سبزپوش چه گل سرخروی شد ...

... روی حسن چه سبز شد از زهر غم فزود

تا شد سرشک دیده و دل جویبار او

طوبی نثار آنقد و قامت که بعد مرگ

از چار سو خدنک سه پر شد نثار او

پروردۀ کبار پیمبر بد از نخست

محروم شد در آخر کار از کنار او ...