... خضر را نگیری به دام سراب

به دوش زمین بار سرمایه دار

ندارد گذشت از خور و خواب و کار ...

... حکمت و فلسفه کرده است گران خیز مرا

خضر من از سرم این بار گران پاک انداز

خرد از گرمی صهبا بگدازی نرسید ...

مرا براه طلب بار در گل است هنوز

که دل به قافله و رخت و منزل است هنوز ...

... چو بحر آسوده می گردد ز طوفان چاره برگیرم

جهان را پیش ازین صد بار آتش زیر پا کردم

سکون و عافیت را پاک می سوزد بم و زیرم ...

... فروغ باده فزون تر کند بجام عقیق

هزار بار نکو تر متاع بی بصری

ز دانشی که دل او را نمی کند تصدیق ...

... بلند بال چنانم که بر سپهر برین

هزار بار مرا نوریان کمین کردند

فروغ آدم خاکی ز تازه کاریهاست ...

... دل زاری غم یاری ندارم

نه خاک من غبار رهگذاری

نه در خاکم دل بی اختیاری ...

... پی عقل زمین فرسا بس است این

زمانش هم مکانش اعتباری است

زمین و آسمانش اعتباری است

کمان را زه کن و آماج دریاب ...

... خودی زان کل که تو بینی فزون است

ز گردون بار بار افتد که خیزد

به بحر روزگار افتد که خیزد ...

... از غلامی دل بمیرد در بدن

از غلامی روح گردد بار تن

از غلامی ضعف پیری در شباب ...

... آن یکی اندر سجود این در قیام

کاروبارش چون صلوة بی امام

در فتد هر فرد با فردی دگر ...

... مردن و هم زیستن ای نکته رس

این همه از اعتبارات است و بس

ماهیان را کوه و صحرا بی وجود ...

... از عشا تاریک تر اشراق او

زندگی بار گران بر دوش او

مرگ او پرورده آغوش او ...

... لایزال و وارداتش نو به نو

برگ و بار محکماتش نو به نو

باطن او از تغیر بی غمی ...

... دیده ها بی نم ز حب سیم و زر

مادران را بار دوش آمد پسر

وای بر قومی که از بیم ثمر ...

... اشتری یابد اگر افغان حر

با یراق و ساز و با انبار در

همت دونش از آن انبار در

می شود خوشنود با زنگ شتر ...

... در نگیرد سحر و افسون فرنگ

روح را بار گران آیین غیر

گرچه آید ز آسمان آیین غیر ...

... رومی

خرقه خود بار است بر دوش فقیر

چون صبا جز بوی گل سامان مگیر ...

... درون پرده او نغمه نیست فریاد است

زمانه کهنه بتان را هزار بار آراست

من از حرم نگذشتم که پخته بنیاد است

درفش ملت عثمانیان دوباره بلند

چه گویمت که به تیموریان چه افتاد است ...

... نه سوزی در کف خاکم نه نوری

بگیر از من که بر من بار دوش است

ثواب این نماز بی حضوری

... بیا نقش دگر ملت بریزیم

که این ملت جهان را بار دوش است

... ز محکومی رگان در تن چنان سست

که ما را شرع و آیین بار دوش است

... گره از روی کار خود گشادم

به غیر الله کردم تکیه یک بار

دو صد بار از مقام خود فتادم

... بگیر از ما کهن صحرا نوردان

به پشت خویش بردن بار خود را

... اسب باتربیت باهنری داده مرا

والی مشرق کز خدمت او بار خدای

طبع از دریا زاینده تری داده مرا