... جزوه های شعرشان بر دست و جانها در میان

خلعت دیبا و زر سرخ و اسب راهوار

هر یکی را در بر و در دامن و در زیر ران ...

... که کیست در همه گیتی سجود حاتم ثانی

جواب داد دلم را که ای بر اسب تفکر

ز هر دو کون گذشته به گاه تیر عنانی ...

... گوی زلفش در خم چوگان ماست

اسب همت را چو در زین آوریم

هر دو عالم گوشه میدان ماست ...

... گلخنی زخم خورده را بشناخت

اندر آمد ز اسب پیشش شد

مرهم اندورن ریشش شد ...

... صبر و آرام از دلش برمید

اسب عزم از زمین ری زین کرد

میل دیدار آن نگارین کرد ...

... اگرت هست قوت مردان

اینک اسب و سلاح و این میدان

هست آرام جان من مهرش ...

... عشق وی آورد قضا هدیه ره آورد مرا

اسب سخن بیش مران در ره جان گرد مکن

گرچه که خود سرمه جان آمد آن گرد مرا

... بدم بی عشق گمراهی درآمد عشق ناگاهی

بدم کوهی شدم کاهی برای اسب سلطان را

گر ترکست و تاجیکست بدو این بنده نزدیکست ...

... یکی دم رام کن از بهر سلطان

چنین سگ را چنین اسب حرون را

تو دوزخ دان خود آگاهی عالم ...

... جمال خالق جبار ما را

شما را اسب تازی باد بی حد

براق احمد مختار ما را ...

... شاهی که چو رخ نمود مه را

بر اسب فلک نهاد زین را

بنشین کژ و راست گو که نبود ...

... آفرین آن سیف را و مرحبا سیاف را

اسب حاجت های مشتاقان بدو اندر رساد

ای خدا ضایع مکن این سیر و این الحاف را ...

... تا چو طاووسی شود این زهر و مارت ساقیا

کار را بگذار می را بار کن بر اسب جام

تا ز کیوان بگذرد این کار و بارت ساقیا ...

... چونک شدی سرخوش بی دست و پا

اسب و رخت راست بر این شه طواف

گرچه بر این نطع روی جا به جا ...

... ای که هر روزت چو عید و هر شبت قدر و برات

چونک شه بنمود رخ را اسب شد همراه پیل

عقل مسکین گشت مات و جان میان برد و مات ...

... شمس دین و شمس دین آن جان ما اینک بدان

جز به سوی راه تبریز اسب ما رهوار نیست

مست بودم فاش کردم سر خود با یارکان ...

... این نکته گوش کن اگرت گوشوار نیست

بر اسب تن ملرز سبکتر پیاده شو

پرش دهد خدای که بر تن سوار نیست ...

... جز نظری کو ز ازل بود راست

اسب خسان را به رخی پی بزن

عشوه ده ای شاه که این روی ماست ...

... میدان خوش است ای ماه رو با گیر و دار ما و تو

ای هر که لنگست اسب او لنگان ز میدان می رود

مه از پی چوگان تو خود را چو گویی ساخته ...

چونک جمال حسن تو اسب شکار زین کند

نیست عجب که از جنون صد چو مرا چنین کند ...