... کسی که روی ترا دید کی شود مستور

به بخت بد سفر و غربتم تمنا بود

که تا شدم ز جمال مبارکت مهجور ...

... مجوش ار جزع پرجوشت ببوسم

سفر کردم مگر چون بازگردم

به پرسش خوش در آغوشت ببوسم ...

... ور زحال عزم آن دلبر خبر دادندمی

برسر راه سفر او را عنان بگرفتمی

ور کسی گفتی که با یارت بخواهد رفت دل ...

... گر زنده ماندی دشمنش از ما فزون بگریستی

گرداندی آن تاجور کآمد بدینسان از سفر

بر چار حد تخت زر از حد برون بگریستی ...

... کآنجا اثر ز مردمی نیست

گو بار سفر کند از آن بوم

کاندر وی بومی خرمی نیست ...

... دلی که سوخته درد انتظار شود

سلالگان شه اندر سفر کجا شاید

که بنده در حضر آزاد و شادخوار شود ...

... خدای در همه حالت رفیق باد رفیق

اگر برای حضر باشد ار به راه سفر

... چو آفتاب برای صلاح عالمیان

گرفت راه سفر آفتاب جاه و جلال

خدیو تخمه سلغر پناه ملت و ملک ...

... تا تازه گردد از تو دل خویش کام من

یک صبحدم به فال همایون سفر گزین

وانگه دعای سدره گذار و پیام من ...

... مقام توس کند اختیار یا مشهد

گذر کند به نشابور یا سفر به هری

به دین و دانش مفتی شرع مکرمت اوست ...

... نه راکع است وچو راکع مدام پشت دو تاه

رود به راه سفر چهار سو چو پیکر نعش

گه نزول نماید بسان خرمن ماه ...

ای چرخ عنانم از سفر هیچ متاب

نانم ز سراندیب ده آبم زسراب ...

رفتم به سفر چو بود دوری کامت

جستی تو ز دام ما و ما از دامت ...

... بر پارس بود شکر فراوان اگر او

سوی مادر سفر گنجه کند

... از آب دو دیده پای در گل رفتیم

توفیر سفر نگر که از صحبت تو

با دل برت آمدیم و بی دل رفتیم

... که دوستی و ارادت هزار چندان است

سفر دراز نباشد به پای طالب دوست

که خار دشت محبت گل است و ریحان است ...

سفر دراز نباشد به پای طالب دوست

که زنده ابدست آدمی که کشته اوست ...

... هر کاو فتاد مست محبت ز جام دوست

من بعد از این اگر به دیاری سفر کنم

هیچ ارمغانیی نبرم جز سلام دوست ...

... هلاک ما به بیابان عشق خواهد بود

کجاست مرد که با ما سر سفر دارد

گر از مقابله شیر آید از عقب شمشیر ...

... تو بیا کز اول شب در صبح باز باشد

عجب است اگر توانم که سفر کنم ز دستت

به کجا رود کبوتر که اسیر باز باشد ...