... لعل چون بسد مذاب شداست

قدح سرخ لاله میبینی

جگرش بین که چون کباب شداست ...

... هرکسکه چو سوسن ببدت کرد زبان تیز

چون لاله دل سوخته از خون جگر یافت

در منصب صدرتو خرد نیک نگه کرد ...

... ماه منجوق گل اینک کرد از گلبن طلوع

شاه چیر لاله اینک نوبتی بردر ز دست

خاک چون طوطی خوش جامه سراندر سر نهاد ...

... طره شاخ بنفشه بس پشولیده نمود

دوش بالاله مگر در بوستان ساغر زدست

بلبل از شوق رخ گل جامه برخود چاکزد ...

... از شکوفه شاخ چون موسی ید بیضا نمود

لاله رخشان زکه چون آتش طور آمدست

باغ چو دوس گشت از حله های گونگون ...

... گل بحسن خویشتن همچونتو مغرور آمدست

یکنفس بی جام نبود لاله اندر بوستان

زان سیه دل شد که مرد آب انگور آمدست ...

... راست گویی صندل سوده ز کافور آمدست

لاله دانی بر که میخندد بطرف بوستان

برکسی کو وقت گل چو نغنچه مستور آمدست ...

... زمان خواهد که با حکمش زمانی هم عنان خیزد

بیادش ساغر لاله از این سان لعلگون روید

ز شکرش سوسن خوش دم چنین رطب اللسان خیزد ...

... گه از بنفشه خطی برمه دو هفته کشد

گهی ز سنبل پرچین لاله زار کند

نقاب برفکند خارگل نهد ازرنگ ...

... هوا از بید خنجرها کشیدست

زمین از لاله مغفر می نماید

به دامن ابر لؤلؤ می فشاند ...

... ز غنچه تیر و پیکان می بکارد

ز لاله عود و مجمر می نماید

ازان نرگس همی سرمست خسبید

که لاله شکل ساغر می نماید

اگر ملک ریاحین سربه سر باغ ...

... هر آنکو برزبان نام تو آورد

چو لاله در دهان خون جگر برد

چه جویی از من مسکین تو باری ...

... کش میل دل بسوی تماشا همیکشد

دلسوخته است لاله نگویی زبهر چه

از بسکه نازنرگس رعنا همیکشد ...

... بگشای چو گل قبای زنگاری

تا لاله ز سر کلاه بر گیرد

مشاطه تست چرخ ازآن هر روز ...

... خاک را عیب زلازل چرخ را رنج دوار

نرگسش بیمار یابی لاله اش دل سوخته

غنچه اش دلتنگ بینی و بنفشه اش سوگوار ...

... پیل را از پشه صدرنج اینت عدل روزگار

شمع راهر روز مرگ و لاله را هر شب ذبول

باغرا هر سال عزل و ماه را هر مه سرار ...

... چشم نرگس بخست رنج سهر

لاله گویی بداشت دست ازمی

که نهادست سر نگون ساغر ...

... زگرم و سرد نگهدارهان و هان زنهار

همه چو لاله و گل نو شکفته اند و لطیف

نگاه دار گل ولاله را ززحمت خار

عزیز باشد نو باوه هر کجا که رسد ...

... که عقل و شرع دهی هر دو مهر دختر تاک

چو لاله گر قدحی داشتی بکف از شرم

چو لاله کو جگرت سوخته گریبان چاک

بدانکه نرگس روزی گرفت بر کف جام ...

... بهار عدل تو است آن هوای خوش که در او

نه لاله است سیه دل نه نرگسست سقیم

فلک چو مرکب قدرت بزین کند سازد ...

... نمود شام و شفق از زبان تیغ و قلم

جهان شداست چو روی گل و دل لاله

که بشکفید ز تو بوستان تیغ و قلم ...

... وز نحس تو چه بیم که من سعد اکبرم

وجه کباب از جگرم کن که لاله ام

وقت شراب خون دلم خور که ساغرم ...

... و گرچه میرسدم لاف فخر هم نزنم

چو لاله گر کلهی بر نهم رکاب ترا

زبندگان تو شمشیر کم زنم نزنم ...

... همی فشاند نقره چو سونش سوهان

کلاه لاله که بربود و تاج نرگس کو

قبای غنچه که بر کند و پاره کرد چنان ...

... چو پاره پاره روح و چو رشته رشته جان

ز عکس او همه روی هوا پر از لاله

ز جرم او همه روی زمین نگارستان

سپید و زرد بهم در چو نرگس سرمست

سیاه و سرخ بهم در چو لاله نعمان

ازوست تاج سر شمع و نور چشم چراغ ...

... که کرم پیله ببافد بگرد خویش کفن

زسهم خشم تو سود الجنان شده لاله

زبهر مدح تو رطب اللسان شده سوسن ...