... که خونها می خورم چون لاله از سودای خام خود

چه افتاده است بر دل بار گردم عندلیبان را

چو من از بوی گل چون غنچه می گیرم مشا خود ...

... که صید وحشی از دنباله صیاد می آید

سرآمد نوبت خسرو نوای بار بد طی شد

هنوز از بیستون آوازه فرهاد می آید ...

... زدن بر قلب آتش چون سمندر از که می آید

به روی تازه زیر بار دل عمری بسر بردن

درین بستانسرا غیر از صنوبر از که می آید ...

... پر از گوهر کند نیسان دهان تشنه جانی را

که مانند صدف سالی دهن یک بار بگشاید

چو درد از کیمیای صبر درمان می شود صایب ...

غبار کلفت از دل ساغر سرشار می شوید

که گرد راه سیل از خود به دریا بار می شوید

صدف در سینه دریای تلخ از فیض خاموشی ...

... نرفت از گریه داغ تیرگی از جبهه بختم

زعنبر کی سیاهی آب دریا بار می شوید

در آن گلشن به خون رخسار می شویم که جوش گل ...

... که غیر از شمع گرد هستی از پروانه بیکس

درین ظلمت سرا با اشک آتشبار می شوید

اگر شمع مزار من نریزد گریه شادی

که داغ خون من از دامن دلدار می شوید

که می شوید غبار کلفت از دل عندلیبان را

در آن گلشن که گل از خون خود رخسار می شوید ...

... نیست ممکن نشود نقل مجالس اشکش

دیده هر که بر آن لعل شکر بار افتاد

از جبین گوهر جان را چو عرق ریخت به خاک ...

... مور حرص از نی بی مغز شکر می طلبد

گرچه صد بار گره شد به گلویش این آب

صدف خام همان آب گهر می طلبد ...

... شسته از دامن بیرحمی قاتل گردد

خون چو شد مشک دگر بار نمی گردد خون

دل دیوانه محال است که عاقل گردد ...

... می بری دلبری ای شوخ زحد می ترسم

کز گر انباری دل زلف تو بی چین گردد

از جوان حرص فزون است کهنسالان را ...

... از تماشای رخت مشرق پروین گردد

کوه غم بار به دل نیست طلبکار ترا

که سبکسیر شود سیل چو سنگین گردد ...

... نفس سوخته ام راهنما می گردد

قامت هرکه خم از بار عبادت گردید

قبله حاجت و محراب دعا می گردد ...

کوه در بادیه شوق کمر می بندد

خاک چون آب روان بار سفر می بندد

نیست از فوطه ربایان جهان پروایش ...

... هرکه از داغ تو آیین جگر می بندد

سنگ می بارد از افلاک ندانم دیگر

نخل امید که امروز ثمر می بندد ...

... نکند جاذبه عشق اگر کوتاهی

می توان بار دو عالم به تن تنها برد

کوه تمکین فلک مهره بازیچه اوست ...

... یوسف آن نیست که فرمان زلیخا ببرد

این گرانی که من از بار علایق دارم

نیست ممکن که مرا سیل به دریا ببرد ...

صایب این بار به صد دست نگه خواهم داشت

دل مجروح اگر جان ز عتابش ببرد ...

قطع امید ازان موی کمر نتوان کرد

راه باریک چو افتاد گذر نتوان کرد

صبر را حوصله جنبش مژگان تو نیست ...

... آب را بی دهن پاک گهر نتوان کرد

تا چو کشتی ننهی بار رفیقان بر دل

پنجه در پنجه دریای خطر نتوان کرد ...

... یارب آن زلف به چندین دل دیوانه چه کرد

بوی گل بار بود بر دل روشن گهران

شمع با بال و پرافشانی پروانه چه کرد ...

... آن که شد گوهر جان دو جهان پامالش

کاش یک بار نگاهی به ته پا می کرد

هر طرف نافه دل بود که می ریخت به خاک ...

... صایب از عشق چسان قامت خود راست کند

که فلک از ته این بار گران پس خم زد

... قسمت هر سر بی مغز نمی گردد دار

تا که را بار به سر منزل مردان باشد

هر کناری ندهد کشتی ما را آرام ...

... این کمندی است که پیوسته به چین می باشد

قسمت سرو درین سبز چمن بار دل است

روزی مردم آزاده همین می باشد ...