... شکسته رنگی ما ترجمان گویایی است

به روی ما بنگر گفتگوی ما بگذار

شعور در حرم بیخودی ندارد راه ...

... اگر نه ساده دلیجستجوی ما بگذار

به دست بسته گل از نوبهار نتوان چید

عنان خاطر بی آرزوی مابگذار ...

... نفس مسوز عبث رفت وروی مابگذار

نبست بخیه انجم شکاف سینه صبح

نه ای حریف خجالت رفوی مابگذار ...

... که می دهند به می بی دریغ مستان زر

چو غنچه زر به گره اهل دل نمی بندند

که هست برگ خزان پیش باددستان زر ...

... شد به روی تو گرچون ستاره خندان زر

نبسته است چنان فلس را به تن ماهی

که خواجه بسته زحرص خسیس برجان زر

چنان که مار شود اژدهازطول زمان ...

... چو لاله کام دل از باده دو ساله بگیر

بنوش باده گلرنگ و رو به بستان کن

هزار نکته رنگین به برگ لاله بگیر ...

خط برآورد وترو تازه است بستانش هنوز

می چکد خون بهارازخارمژگانش هنوز ...

... ناله زنجیر نتواند نفس را راست کرد

از هجوم بندیان درکنج زندانش هنوز

گرچه صبح عارضش شام غریبان شدز خط ...

... میی که پشت ندارد نخوردنش اولاست

به پای خم بنشین در قدح شراب انداز

مشو چو قطره شبنم گره درین گلزار

سربریدن به دامان آفتاب انداز ...

... بیا به سینه سوزان ما کباب انداز

نصیب کوزه سر بسته است باده ناب

نهفته چشم برآن چشم نیمخواب انداز ...

... مده ز دست گریبان غنچه خسبی را

گل صباح گل از بستر گران برخیز

تلاش عالم بالای خاکساری کن

به صدر اگر بنشینی ز آستان برخیز

نفس شمرده زدن صبح را جوان دارد ...

... از خود برون نیامده نتوان به حق رسید

گوهر به چشم بسته نجسته است هیچ کس

غیر از سپند خال که رو سخت کرده است ...

... با زاهد فسرده مگو حرف درد و داغ

نان در تنور سرد نبسته است هیچ کس

پرهیز چون کنم ز می ایام نوبهار ...

... غیر از قبا کسی ز اسیران سینه چاک

بر قامت تو بند نبسته است هیچ کس

جز خط دل سیاه که آن زلف راشکست ...

... جز من که مایلم به دهان و میان تو

دل رابه هیچ و پوچ نبسته است هیچ کس

یک مو نمانده است تعلق به جان مرا ...

... جوهری گر داری ای روشن سخن خاموش باش

غنچه رالب بستگی بند ملال از دل گشود

چشم فتح الباب داری یکدهن خاموش باش ...

... با زبان آتشین درانجمن خاموش باش

کار شبنم از خموشی این چنین بالا گرفت

قرب گل می خواهی ای مرغ چمن خاموش باش ...

... تیغ را جوهر بود به از نیام زرنگار

گر ز ارباب کمالی بسته زیور مباش

تشنگان رامی دهد تسکین به آب خشک خویش ...

... می توان تا شد بیابان مرگ از درد طلب

نقش بالین و غبار خاطر بستر مباش

صبح نزدیک است نور شمع می گیرد هوا

بیش ازین ای بیخبر در بند بال و پر مباش

گر درین دریا نگردی بال و پر چون بادبان ...

... نقل میخواران اگرشیرین نباشد گو مباش

چون بنای زندگی نقش بر آبی بیش نیست

ساحت منزل اگر سنگین نباشد گو مباش ...

... خواب سنگین می کند هموار خشت و خاک را

گر ز مخمل بستر و بالین نباشد گو مباش

نیست از قحط سخن سنجان سخنور راملال

گردرین بستانسراگلچین نباشد گومباش

دیده آلودگان شایسته دیدار نیست ...

... میکند بیدار دشمن رابه قصد جان خویش

در حنا بندد ز غفلت پای خواب آلود را

هرکه دارد سعی در رنگین دکان خویش ...

... جمع سازد برگ عیش ازبهر تاراج خزان

در بهار آن کس که می بندد دربستان خویش

تا زنار چاره جویان بی نیازم ساخته است ...

... چون شرر صایب نثار آتشین رویی نما

در گره تا چند خواهی بست نقد جان خویش

... برات خوشدلی از روزگار کن تحصیل

نبسته است به هم تا شکوفه دفتر عیش

کنون که رشته باران ز هم نمی گسلد ...

... که بادبان نشاط است جام و لنگر عیش

ز زهد خشک برآتش بنه تو هم عودی

کنون که لاله برافروخته است مجمر عیش ...

... که نیست غیر گل و لاله حلقه در عیش

چه همچو خوشه گره گشته ای شراب بنوش

که داد خرمن غم را به بادصرصر عیش ...

... به هر کجا که شوی مستمی توان افتاد

که موج سبزه ز مخمل فکنده بستر عیش

عجب که یک دل پژمرده در جهان ماند ...

... گه گردون غباری است از جلوه گاهش

کمر بسته چون بندگان بهر خدمت

مه از هاله پیش رخ همچو ماهش ...

... همچنان چشم گشایش دارم از پهلوی خلق

در حریم خاک اگر با مرگ هم بستر شوی

به که باشی زنده جاوید جان داروی خلق ...

... تیغ کج در دست دارد گوشه ابروی خلق

چون نریزد از بن هر موی من سیلاب خون

نشتری در آستین دارد نهان هر موی خلق ...

... نامه انسان به این مهر خدایی شد تمام

چون در دوزخ دهان گر چند روزی بسته شد

باز شد چندین دراز جنت به روی خاص و عام ...

... لذت افطار در دنبال باشد روزه را

صبح اگر بندد دری ایزد گشاید وقت شام

روزه سازد پاک صایب سینه ها را از هوس ...

... در سرانجام جهان از بی دماغی های من

می توان دانست دل بر جای دیگر بسته ام

چون شود مانع مرا از سیر زنجیر جنون

من که از بند فرنگ عقل بیرون جسته ام

آشنا جویان عالم خویش را گم کرده اند ...

من حریف ننگ و عار بیوفایی نیستم

بندبندم کن که من مرد جدایی نیستم

تلخ دارد خواب شیران جهان را مور من ...

... من ز عزلت درمقام خودنمایی نیستم

بسته ام عهد درستی با شکستن در ازل

از فلک امیدوار مومیایی نیستم ...

... بیت معمور خرابات است یارب کم مباد

تا قیامت خشتی از بنیاد پا بر جای خم

همت ساقی دو چندانم شراب لعل داد ...

... با بزرگان یک طرف افتادن از عقل است دور

محتسب بیجاکمر بسته است در ایذای خم

تنگ ظرفی را چو مینا بر کنار طاق نه ...

... موج را سر رشته وحدت زدریا نگسلد

بند بندم گر کند عشق از جدایی فارغم

جوهر من از دهان زخم گویا می شود ...

... کاسه لبریز دریا را نمی آرد به چشم

چشم پر خون دارد از شبنم گدایی فارغم

بستر خار است بر دیوانه سختیهای عشق

سنگ طفلان کرده است از مومیایی فارغم ...

... من که از اهل وفایم بیوفایی چون کنم

زلف بندی نیست کز تدبیر بتوان پاره کرد

کند دندان خود از نیر خایی چون کنم ...

... از برای چشم کوران سرمه سایی چون کنم

دیده خود را درین بستانسرا چون آفتاب

کاسه دریوزه شبنم گدایی چون کنم

بیستون عشق می گویدبه آواز بلند ...