زمین از اشک پرشورم به طوفان می زند پهلو

ز آب گوهره ساحل به عمان می زند پهلو

ندارد کوتهی در دلربایی زلف ازان عارض ...

... ماه عیدم در غبار از چشم پنهان گشته است

تا به ساحل کشتیم زین بحر بی پایان شده

گشتم از اشک ندامت مخزن گنج گهر ...

... سالها آیینه را پرداختم بی فایده

از سبک مغزی درین دریای بی ساحل چو موج

لنگر تمکین خود را باختم بی فایده ...

... من درین دریا نفس را سوختم بی فایده

نیست جز تسلیم ساحل عالم پرشور را

من درین دریا شنا آموختم بی فایده ...

... چون هست در تصرف دریاعنان موج

رفتن نفس گسسته به ساحل چه فایده

زنجیر موج مانع رفتار سیل نیست ...

... آن را که هست چون گهر از آب خود خطر

از لنگر سلامت ساحل چه فایده

در چشم تنگ مور جهان چشم سوزن است ...

... نیست غیر از گوشه گیری بحر عالم را کنار

پا به دامن کش اگر جویای ساحل گشته ای

چون توانی کعبه مقصود را دریافتن ...

... با وجود تن پرستی ز اهل دل نتوان شدن

صاحب گوهر نگردی تا ز ساحل نگذری

سالها چون رشته پیچ و تاب اگر خواهی زدن ...

... جز خط تسلیم کآنجا سیر گردد منتهی

ساحل دیگر درین دریا نمی دارد کسی

تن به پیچ و تاب ده صایب که چون موج سراب ...

... از گرانباری است کشتی را ز هر موجی خطر

ورنه بر کف ساحل و موج خطر باشد یکی

نیست از نازک خیالی قسمتم جز پیچ و تاب ...

... چند در زنگار این آیینه را پنهان کنی

کشتی از دریای خون سالم به ساحل برده ای

صلح اگر بانان خشک از نعمت الوان کنی ...

... تا به منزل می رسی ده جای منزل می کنی

پشت بر ساحل بود دریانوردان را و تو

همچو خار و خس تلاش قرب ساحل می کنی

می شود اسباب حسرت وقت رفتن زین جهان ...

... عنان خود به هر موجی مده تا ناخدا گردی

خس و خاشاک ساحل این سخن با موج می گوید

که در دریا برون آیی اگر بی دست و پا گردی ...

... که گوهر را ز دریا قطره آبی نشد روزی

ندید آسایش ساحل درین دریای پروحشت

ز حیرت چشم هر کس را شکرخوابی نشد روزی ...

... محیط قطره نتواند شدن چشم حباب من

ز من احوال این دریای بی ساحل چه می پرسی

حساب موج دریا را بیابانی چه می داند ...

... دل بینا چو داری دیده بینا چه می خواهی

نمی آید به ساحل کشتی از آب تنک سالم

بزن بر قلب خم از ساغر و مینا چه می خواهی ...

درون دل بود یار از جهان گل چه می خواهی

گهر در سینه بحرست از ساحل چه می خواهی

سر آزاده ای چون سرو ازین بستان سرا داری ...

... حریف این جهان بی سر و بن نیستی صایب

چرا بیرون ازین دریای بی ساحل نمی آیی

... گوهری نیست اگر رشته امید ترا

گنه توست که چون موج به ساحل زده ای

چون به عیب و هنر خویش توانی پرداخت ...

... زان به چشم تو صدف جلوه گوهر دارد

که سراپرده چو کف بر سر ساحل زده ای

نیست ممکن که ترا آب نسازد صایب ...

اگر از موج خطر چشم به ساحل داری

در دل بحر همان آینه در گل داری ...