... غبار تربت ما بوی گل دهد گویی

که جای لاله ازین خاک مشک ناب دمید

رهی چو برق شتابنده خنده ای زد و رفت ...

... صبحی بدین سپیدی شامی بدان سیاهی

داغم چو لاله ای گل از درد من چه پرسی

مردم ز محنت ای غم از جان من چه خواهی ...

... چندین رهی چه نالی از داغ بی نصیبی

در پای لاله رویان این بس که خاک راهی

چو گل ز دست تو جیب دریده ای دارم

چو لاله دامن در خون کشیده ای دارم

به حفظ جان بلا دیده سعی من بی جاست ...

... نسیم عشق کجا بشکفد بهار مرا

که همچو لاله دل داغ دیده ای دارم

مرا ز مردم نااهل چشم مردمی است ...

... به باغبانی بی حاصلم بخند ای برق

که لاله کاشتم و خار و خس درودم من

نبود گوهر یک دانه ای در این دریا ...

... ای فتنه در کمین دل و هوش کیستی

ما لاله سان ز داغ تو نوشیم خون دل

تو همچو گل حریف قدح نوش کیستی ...

لاله دیدم روی زیبای توام آمد به یاد

شعله دیدم سرکشی های توام آمد به یاد ...

... رخسار یار گونه آتش از آن گرفت

کاین لاله را ز خون جگر آب داده ایم

آن شعله ایم کز نفس گرم سینه سوز ...

... بنشین چو گل در کنارم تا بشکفد گل ز خارم

ای روی تو لاله زارم وی موی تو سوسن من

ای جان و دل مسکن تو خون گریم از رفتن تو ...

یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم

در میان لاله و گل آشیانی داشتم

گرد آن شمع طرب می سوختم پروانه وار ...

... گر به تلخی جان دهد فرهاد شیرین فارغ است

هر نفس در باغ طبعم لاله ای روید رهی

نغمه سنجان را دل از گل های رنگین فارغ است

... عمر جاویدان عذاب جاودانی بیش نیست

لاله بزم آرای گلچین گشت و گل دمساز خار

زین گلستان بهره بلبل فغانی بیش نیست ...

ساختم با آتش دل لاله زاری شد مرا

سوختم خار تعلق نوبهاری شد مرا ...

... تا تو به داد من رسی من به خدا رسیده ام

چون به بهار سر کند لاله ز خاک من برون

ای گل تازه یاد کن از دل داغ دیده ام ...

رخم چو لاله ز خوناب دیده رنگین است

نشان قافله سالار عاشقان این است ...

... زمانه را چه گنه چون نصیب ما این است

رهی ز لاله و گل نشکفد بهار مرا

بهار من گل روی امیر و گلچین است

... مزار من اگر فردوس شادی آفرین باشد

به جای لاله و گل خار غم روید ز خاک من

مخند ای صبح بی هنگام که امشب سازشی دارد ...

... از دل سرگشته با صید گرفتاری کنم

نیست با ما لاله و گل را سر الفت رهی

می روم تا آشیان در سایه خاری کنم

رهی به گونه چون لاله برگ غره مباش

که روزگارش چون شنبلید گرداند ...

بی روی تو گشت لاله گون مردم چشم

بنشست ز دوریت به خون مردم چشم ...

هر لاله آتشین دل سوخته ای است

هر شعله برق جان افروخته ای است ...

... مهیا تا کند اجزای او را

ستاند از لاله و گل رنگ و بو را

ز دریا عمق و از خورشید گرمی ...