... روغنی از بهر چراغش نماند

حاجی ما چون ز سفر گشت باز

کرد بران هندوی خود ترکتاز ...

... راتبت از صومعه بیرون نهند

گر سفر از خاک نبودی هنر

چرخ شب و روز نکردی سفر

تا ندرد دیو گریبان ت خیز ...

چو عزم کردم سوی سفر برأی صواب

بریده گشت امیدم ز صحبت احباب ...

... چون عقل همه گرد معانیش طواف است

چون روح همه سوی معالیش سفر باد

طغرای هلالیش دریغ است به کاغذ ...

... نبیند هم که مثل من نبیند

اگر هموار پاید در سفر باد

وگرنه گوهر پاک منستی ...

... عندلیب از بوته گل در تک خار ایستد

مردم دیده اگر صد خار دارد در سفر

هر قدم نظاره آن قد و رخسار ایستد ...

همایون رایت اعلی همی رأی سفر دارد

ز یکسو هم عنان فتح و ز دیگر سو ظفر دارد ...

... بباد خسرو از شاهزاده برخوردار

که گرچه کرد سفر هم بحکم فرمان کرد

... اندر پناه شحنه فرمان مطلقش

این بنده رخت خود ز سفر در حضر کشید

شاه آفتاب حضرت چرخست بنده آب

زان مدتی چو آب عناء سفر کشید

اینک بیک نظر که بکرد آفتاب ملک ...

... در کلبه عنایی رامش طمع مدار

در ساحل رحیلی برگ سفر بساز

در منزل بسیجی تخم امل مکار ...

... چو عقل خامش در ظاهر و امیر سخن

چو چرخ ساکن در رویت و اسیر سفر

چو خاک نقش پذیر و چو آب عکس نمای ...

... میپرند از فر عدلش در هوا مرغان ستان

خسروا هر که این سفر دریافت شد سیاره ای

منت ایزد را که هستی خسرو سیارگان ...

ای باد سپیده دم سفر کن

یک چند رفیقی قمر کن ...

... گفتم دعای ملک و نمودم ولای شاه

و اکنون عزیمت سفر قدس کرده ام

هم کرده دان به دولت بی منتهای شاه ...

... اینک از طرف دو عارض دو گواه آوردی

یافت چون دل خط آزادی و آمد ز سفر

پیشکش پیش خداوند به راه آوردی ...

... چو احمد عمرخاص خازنی دیده است

در این خجسته سفر بخت هم عنان تو باد

رونده خنک جهان هم به زیر ران تو باد ...

... آنکه از لاله و لؤلؤ لب دندان دارد

چون سکندر ز سفر هیچ نمی آساید

گرچه در چاه زنخ چشمه حیوان دارد ...

... آرزوی دل و اقبال حسین بن حسن

رفتن یار سفر پیشه من تنگ افتاد

با که گویم که میان من و دل جنگ افتاد ...

... دولتش بادا همره که چو تاج الدوله

ناگهانیش به سوی سفر آهنگ افتاد

آن به حق خواجه و مخدوم ولی نعمت من ...

... از دیده تو بگشادی خون جگر من

گر زین سفرت دیرتر آوردی گردون

بودی که ز گردون بگذشتی سفر من

در کار دلم زهره همانا نظری کرد ...

... خاریم نهاد و تکیه بر گلشن زد

این رای سفر بین که برای من زد

جان را ز میان برون نهاد و تن زد

من کز نم دیده آسیا گردانم

کشتی بر خشک در سفر چون رانم

یک نامه نمی نویسد آن جانانم ...