... بنای بیمدارم مهره های نرد را مانم

نشد جز سوختن از کوچه گردی حاصل عمرم

به شهر تیره بختی مشعل شبگرد را مانم ...

... چو بال فاخته پرواز دارد آغوشم

بود ز بوی گلم کوچه باغها لبریز

از این چه سود که گلچین کند فراموشم ...

... ز من چون غنچه های باغ بوی درد می آید

نسیم کوچه باغ گلشن دلهای محزونم

نمی گردد صدف روشنگهر تا در صدف باشد ...

... در پای خویش سرزنش از خار می کشم

پاکی نهاده ام به سر کوچه طلب

از محتسب عتاب ز رفتار می کشم ...

... به هر جا قصد رفتن می کنم پیش تو می آیم

فلک سوی تو واکرد است از هر کوچه راه من

دلم را گه در آب و گه در آتش می زند خشمت ...

... سیدا گر آورد از زلف او بویی نسیم

کوچه های شهر صحرای ختن خواهد شدن

... نفس چون حلقه های دام پیچد بر گلوی من

هوای کوچه گردی نیست فرزند مرا بر سر

نمی آید به بیرون از حریم غنچه بوی من ...

... تو را چون بوی گل کردست در بر غنچه ام پنهان

منادی می کند باد صبا در کوچه باغ من

به سوی کلبه ام دیشب نظر کردی و بگذشتی ...

... گلستان مرا بر خاک یکسان کردی و رفتی

گریبان چاک از دست تو باشد کوچه باغ من

ندارد طاقت صاحب هنر هم پیشه عاجز ...

... بیابان ختن ای سیدا گردیده گلزارم

گذر کردست آن نوخط مگر از کوچه باغ من

... چون برگ غنچه دامن عصمت پناه تو

عمریست همچو چشم گدا کوچه باغها

ایستاده اند منتظر گرد راه تو ...

... سوی بزمم تا پریشان کرده کاکل آمده

تا نهاده پا به سیر کوچه باغ بوستان

از چمن بیرون به استقبال او گل آمده ...

... جوش سودای تو هردم می زند سنگم به سر

می روم در کوچه ها ماننده دیوانه ای

جست و جویت می کنم از خود نمی یابم خبر ...

هر کوچه باغ دیده ام ای گل خوش آمدی

جوش بهار خانه بلبل خوش آمدی ...

... دستگیری بکن ای لعل بدخشان کسی

ما به تکلیف تو چون مهر بهر کوچه دوان

از تو ما خانه بدوشیم تو مهمان کسی ...

... که خود را هر حباب باده پندارد فلاطونی

قدم از کوچه ارباب دولت کوته اولی تر

که از هر نقش پای من برآید چشمه خونی ...

... ای سوده نمک ز نمکدان کیستی

چشمم ز کوچه گردی شبها سفید شد

ای ماه رو تو شمع شبستان کیستی ...

... چون تو در پیرهن شرم و حیا می آیی

کوچه باغ نظرم گشته لبالب ز گلاب

عرق آلوده چو شبنم ز کجا می آیی

هر که در کوچه تو را دید مرا می گوید

بی محابا به سر کوی بلا می آیی ...

... چون عصا سازند او را پیشوای خویشتن

کوچه گردو خشک مغز و دربدر افتد کسی

می توان برداشت او را بر سر خود سیدا ...

... در پیش خلق مسخره گی پیشه می کنی

طفلان به کوچه ها ز قفای تو کف زنان

گه نی نواز و گاه شبانی گهی گدا ...

... از فاقه همچو پوست که چسبد به استخوان

خط می کشی به بینی خود کوچه های شهر

از پشت و پهلوی تو غلامان سوادخوان ...

... بخارا تل خواجه اسحاق شد

سمرقند یک کوچه قاق شد

ز غم گشت پشت جوانان دو تا ...