... دل بس که هوای سر آن زلف دو تا داشت

از رنگ تو صحرا ورق لاله به خون شست

وز بوی توگل خرقه صدپاره قبا داشت ...

... نمی بایست یوسف از چه کنعان برون آید

به محشر کشته شمشیر ناز لاله رخساران

چو گل خونین کفن از عرصه میدان برون آید ...

... صفیر زاغ با گلبانگ بلبل برنمی آید

به صحرا گر نمایی چهره رو پنهان کند لاله

به گلشن گر گشایی زلف سنبل برنمی آید ...

... خون می رود ز دیده ما دل شکستگان

از شیشه شکسته می لاله گون رود

عطار زلف او چه کند با دماغ من ...

... گو مشت خاک ما هم بر باد رفته باشد

آه از دمی که تنها با داغ او چو لاله

در خون نشسته باشم چون باد رفته باشد ...

... آیینه صفت محو سراپای تو باشد

سرهای سران ناصیه لاله عذاران

خاک قدمی کآبله فرسای تو باشد ...

... هر برگ از بهار دگرگیرد آب ورنگ

از خون دیده چهره مرا لاله گون شود

عمری که هست مایه آزادگی حزین ...

... جنون بر آتشم زد طرف دامان

ز داغ لاله ام صحرا بسوزد

حزین آبی حریف آتشم نیست ...

... صیدی که شد ز یاد تو غافل به خون تپد

ترسم ز گریه من دیوانه لاله سان

در موج خیز بادیه محمل به خون تپد ...

... چو آمدی ز رخت باغ سرخ رو گردید

ز رفتنت به کف لاله داغ می ماند

من از حریص شرابی کفم تهی ست حزین ...

در دل غم آن لاله عذار است ببینید

این باده که بی رنج خمار است ببینید ...

... به طرف باغ بساط زمردی فکنند

ز لاله برهمن خاک طیلسان گیرد

به دوش نامیه دیبای بهمنی فکنند ...

... نشان نکهت گل گرد کاروان گیرد

چو آفتاب زند خیمه لاله در هامون

سحاب بر سر کهسار سایبان گیرد ...

... جگر خویش فشردند و به ساغر کردند

لاله سان سوختگان تو چو پیمانه زدند

دل ارباب وفا بر سر هم ریخته است ...

... عاشقان را نرسد غیرگل داغ چو شمع

آتشین لاله درین بزم به دستار زدند

حال جان سوختگان سوخته جانان دانند ...

... نبود به غیر سینه خونین دلان حزین

دشتی که لاله اش جگر داغدار بود

امشب که از فروغ رخش لاله داغ بود

شبنم سپند مجمر گلهای باغ بود ...

... سزدگر بیستون نازد به بازو عشق ظالم را

کدامین لاله رنگین تر ز خون کوهکن دارد

نمی آید حزین از دست من کار دل نازک ...

... ز گلزار محبت چون روم با کیسه خالی

به جیب از گل عذاران لاله داغ حسرتی دارد

دلم در حلقه زلف تو جمع است از پریشانی ...

... یاد تو بس که می گذرد گرم از دلم

چون برگ لاله سینه من داغدار کرد

هرگز خدنگ چرخ ز صیدی خطا نشد ...

... خوش آن خزان زده بلبل که در فراق چمن

ز چاک سینه خود گشت لاله زار کند

سپهر با همه سامان ترکتاز حزین ...