... آفتاب اندودن ای دشمن به مشت گل چرا

دامن دریا نگردد تهمت آلود غبار

می دهی بر باد گرد دامن ساحل چرا

قطره گر در خود نگنجد جای استبعاد نیست

این قدر کم ظرفی از یاران دریادل چرا

عاقلان را هوش اگر در سر نباشد دور نیست ...

... ز سیل اشک ما تر می شود ابرو نمی داند

که رفته رفته غم همچشم دریا می کند ما را

ز حرمان میل دل افزون شود زان در وصال او ...

... وجه پریشانیم چیست که از یمن اشک

دامن دریا دلم از در و گوهر پرست

قطرة اشکم چنین گرم چرا شد مگر ...

... کریوه ای که ز عهد شباب در پیش است

عجب که رخت ز دریا برون تواند برد

که موج را ره پر پیچ و تاب در پیش است ...

چون نسیمم در ره عشق تو نقش پا گم است

در سر کوی تو همچون قطره در دریا گم است

از که حیرانم که پرسد کس سراغ خویش را ...

... دل همه خون شد و داد مژه از گریه نداد

وه که دریا بر این دجلة خونخوار کم است

پرده بردار و درآ بزم ز بیننده تهی ست ...

... وسعت میدان همت بین که خرج گریه را

دل ز دریا مشربی عمریست تنها داده است

بسکه از غم خوردنم کم دستگه شد روزگار ...

... بی غمی ها کشتیم را خوش به ساحل رانده بود

گریه را نازم که بازم سر به دریا داده است

لذت آوارگی فیاض باز از کوی عقل ...

... خواهش آغوش موج فتنه بی تابانه باز

کشتی بی طاقت ما را به دریا برده است

گر به من در حرفی ای ساقی من اینجا نیستم ...

... اشک بی لخت جگر ناید به سوی دامنم

کی تواند ناخدا بی کشتی از دریا گذشت

همچو برقی کو به گرداگرد خرمن بگذرد ...

... تخته ای بعد از شکستن هم نیامد بر کنار

کشتی ما عاقبت کام دل از دریا گرفت

دامن مقصود اگر در کف نباشد گو مباش ...

... تشنگان جرعة وصلیم و عاجز مانده ایم

پیش این لب تشنگی ها هفت دریا در علاج

تیره بختی های ما درمان نگیرد چون کلیم ...

... محیط عشق خوبان زورق آشام است گردابش

درین دریا عجب دارم که موجی برکنار افتد

چنان گرم ره شوقم که گاه ناتوانی ها ...

... چه بهتر دردمندی گر ز چشم روزگار افتد

بیا و موج زن دریای رحمت را تماشا کن

به هر جا قطرة اشکی ز چشم اشکبار افتد ...

... ز بس موج سرشکم گوهر ارزان کرده می ترسم

فلک بازار گرم کان و دریا را دکان بندد

متاع رنگ و بو دارد رواج امشب که می خواهد ...

... برای گریه از دل مشت خون جستم چه دانستم

که زیر هر بن مو دیده دریا بارها دارد

ز طوف کعبه می آید دل کافر نهاد من ...

... زاهد از دنیا نمی دانم چه حاصل می برد

دل به دریا داده را ز آسیب طوفان باک نیست

موج آخر کشتی خود را به ساحل می برد ...

... در محیط عشقم از بیم خطرناکی چه باک

کشتی شوقم به بال موج دریا می پرد

نامة گمگشتگان بر بال عنقا بسته اند ...

... بلبل اینجا خانه را دانسته از خاشاک کرد

دهشت دریا مرا محروم طوفان کرده بود

کشتیم را خندة موج این یچنین بیباک کرد ...

... با شکوه دل فلک گنجایش جولان نیافت

آخر این یک قطره جا بر هفت دریا تنگ کرد

گر به قدر درد دل در ناله پیچم خویش را ...

... زخم دل را نمی توانم بست

لب دریا کجا رفو گیرد

گر بخندد به روی مرهم داغ ...

... جوهر چو قطره از دم تیغ اثر چکد

صحرانورد عشق به دریا نهد چو روی

خون گردد آب بحر که از چشم تر چکد ...