... بخشد لبت به غنچه شراب تبسمی

رنگت به جام لاله می ارغوان دهد

بخرام در چمن که نهال تو سرو را ...

... عجز فراوان من ناز فراوان او

لاله ستان وفاست سینه پر داغ من

نور دل و دیده است گوی گریبان او ...

... چشم غزال چگل واله جولان وا

پی سپر و چیره دست لاله رخ و غم گسل

نامیه سازد خجل یال گل افشان او ...

... شاهد ملک عجم ز آبله پایان او

گشته تن لاله داغ از تن چون آذرش

کرده دل نافه خون موی چو قطران او

گلشن زیباییش از خس و خار است پاک

داغ سرینش بود لاله نعمان او

رنگ تن لعلیش رونق یاقوت برد ...

... غنچه لب چهره ورد حمرایی

گونه چون لاله لاله نعمانی

مژه خونی نگاه و یغمایی ...

... که ملولم از این تبه رایی

ساقی آن آب لاله رنگ بیار

که کند خانه دل آرایی ...

... سرودی به مستان دهد یاد قمری

به دردی کشان لاله ساغر نماید

زند تا به کهسار دی را شبیخون ...

... نمی سوزد از بس که دارد طراوت

به دامن اگر لاله اخگر نماید

خرابم ز نیرنگ سازی سوسن ...

... که سیمرغ از قاف شهپر نماید

چنان لاله سر برزد ازکوهساران

که پنداری از طور اخگر نماید ...

... خارا شکن و کوه تن و پیل توان است

هامون بغل و لاله رخ و صبح جبین است

سندان سم و مشکین دم و باریک میان است ...

... به خون دل کبک سرمست غافل

گر لاله در کوه محضر نماید

پر و بال شاهین فرو ریزد از هم ...

... تو چشمه حیاتی و اسکندر آفتاب

یک لاله برشته دل داغ دیده ای ست

از عارض تو بر فلک اخضر آفتاب ...

چشمم گشوده است در فیض نوبهار

از داغ ریخته ست دلم طرح لاله زار

منت خدای راکه به عون عنایتش ...

... آرام می رمد ز دل بی قرار ما

از تاب رشک در جگر لاله خون کند

داغ تو گر بهار کند در کنار ما ...

... چون شمع به لب سوخته آید نفس ما

با قافله لاله درین دشت رفیقیم

گلبانگ خموشی ست فغان جرس ما ...

... بیداد تو جانفزاست ما را

چون لاله دل به خون تپیده

با داغ تو آشناست ما را ...

... نتوان ستردن از دل خون گشته داغ عشق

ناخن عبث مزن جگر لاله زار را

دایم شمرده از دل روشن ضمیر خویش ...

... مرا دل و تو ندانسته ای مدارا را

به یاد لاله رخسار آتشین رویی

ز خون دیده دهم آب کوه و صحرا را ...

... این که در دامن صحرای جنون می بینی

لاله نبود که گل انداخته چشم تر ما

زندگی بخش بود مرده دلان را چون صبح ...

... اگر ز پرده برآید غم نهانی ما

خزان چهره ما رشک لاله زار شود

اگر بهار کند اشک ارغوانی ما ...

... از بس که ز هم ریخته اجزای دل ما

خونین جگر لاله صحرای تو لیلی

داغ تو سیه خانه صحرای دل ما ...

... پروانه ای که خویش نزد بر چراغ ما

داغ دلم چو لاله پر از خون بود حزین

یا رب مباد خالی ازین می ایاغ ما

... به تهمت بوالهوس بر خویش می بندد نمی داند

که داغ عشق باشد بر جگر چون لاله مادر زا

سرم از خشک مغزی های زهد آسوده می گردد ...

... به روی کار مفکن بخیه زخم نهانی را

ز داغ لاله پیکر در غبار خاطر تنگم

چمن پیرای عشقت ریخت طرح گلستانی را ...

چو لاله با چمن حسن و عشق خوست مرا

می مجاز و حقیقت به یک سبوست مرا ...