... کشش بحر مرا جانب خود باز کشید

گرچه چون موج ز دریا به کنار افتادم

شد به یک چشم زدن خرج عدم خرده من ...

... شد مگر قطره من بیخبر از شکر وصول

که ز دریا به کف ابر بهار افتادم

ز آهن و سنگ چه سختی که نیامد پیشم ...

... نفس از موج خطر راست نکردم صایب

سر برون تا چو حباب از دل دریا کردم

... نیست از ریگ روان موج نفس سوخته را

لب خشکی که من از صحبت دریا دارم

دانه از دام به انداز رهایی چینم ...

قطره بی سرو پایم دل دریا دارم

ذره خاکم و پیشانی صحرا دارم ...

... روزگاری است ز چشم گهرافشان صایب

همچو گرداب وطن در دل دریا دارم

منم آن سیل که دریا نکند خاموشم

کوه را کشتی طوفان زده سازد جوشم ...

... نه حبابم که گره بیهده بر باد زنم

جوهر ذاتی من موجه دریای بقاست

پیچ و خم چند درین بیضه فولاد زنم

نعل من پیش محیط است در آتش چون سیل

تا به دریا نرسم ناله و فریاد زنم

این قیامت که من از هستی ناقص دیدم ...

... زندگی را کند احسان ترشرویان تلخ

برنگردم به لب تشنه ز دریا چه کنم

پیش هر کس نتوان کرد دل خود خالی ...

... نروم در پی آن قامت رعنا چه کنم

بی کشاکش نبود موجه دریای سراب

طمع خاطر آسوده ز دنیا چه کنم ...

... کشتی خاک ز آب گهرم طوفانی است

به که این گوهر شهوار به دریا فکنم

برنتابد دو جهان درد گرانسنگ مرا ...

... خجلم چون کف بی مغز ز روشن گهران

من که سجاده خود بر سر دریا فکنم

می شود مشرق خورشید سعادت صایب ...

... اگر از زخم زبان در دهن شیر شوم

پیش دریا چه ضرورست کنم گردن کج

من که قانع به دمی آب چو شمشیر شوم ...

... پرده سنگ خطر دامن ساحل بوده است

دل ما خوش که ز دریا به کنار آمده ایم

نیست یک نقطه بیکار درین صفحه خاک ...

... عمر در بیهده گردی گذراندیم چو موج

از گهر صلح به خار و خس دریا کردیم

سیلی مرگی به عقبی نکند ما را روی ...

... دل شیریم چه پروای نیستان داریم

خس بازیچه دریا دل هشیاران است

ما که مستیم چه اندیشه ز طوفان داریم ...

... نام فرهاد به هر کوه و کمر تازه کنیم

بر غبار دل ما صحبت دریا افزود

دست و رویی مگر از آب گهر تازه کنیم ...

... خون بر هم زن اوقات بزرگان هدرست

بی حجابانه چو سیلاب به دریا نشویم

عیش ما چون سر ناخن به گشاد گره است ...

... چو موج اگر چه شکسته است بال من صایب

به ساحل از دل دریا مکرر آمده ام

... ربوده است ز من شوق خاکبوس قرار

اگر چو موج ز دریا کرانه می طلبم

ز ریگ روغن بادام چشم می دارم ...

... ز کوه طاقت ما سنگسار شد عالم

بس است سلسله جنبان نسیم دریا را

ز بیقراری ما بیقرار شد عالم ...

... فریب من نخورد تشنه گر سراب شوم

چو موج صیقل دریا چو می توانم شد

گره چرا به دل بحر چون حباب شوم ...

... چگونه سینه سپر پیش آفتاب کنیم

چو موج بر صف دریا زنیم و خوش باشیم

به خویش کار چرا تنگ چون حباب کنیم ...

... نیسان چرا گهر نکند قطره مرا

کم محنتی ز تلخی دریا کشیده ام

از پا کشند بی ادبان خار را و من ...