جنونم دشت پیما شد کن ای مجنون حذر از من

بیابان داغها چون لاله دارد بر جگر از من

من آن صیدم که خاطرجویی صیاد می سازم ...

... به رقص آورده چون فرهاد و مجنون کوه و صحرا را

گل داغ جنون من نسیم لاله زار من

چه روی آتشین است این چه قد شعله خیز است این ...

... می کشم شرمندگی از میهمان خویشتن

شکوه از خوان فلک ای لاله پیش من مکن

می خورم من هم به خون تر کرده نان خویشتن ...

... بخیه بر لب دارم از چین جبین خویشتن

داغ همچون لاله دارد آرزوی دل مرا

سوختم از آتش پهلونشین خویشتن ...

غریبم نیست همچون لاله دلسوزی به داغ من

ز شب تا روز بی پروانه می سوزد چراغ من ...

... مشبک گشته همچون خانه زنبور داغ من

غلط کردم علاج خویش جستم از تو ای لاله

تو هم چون گل نهادی داغ بر بالای داغ من ...

... شود از آب یک سرچشمه چندین کشتها حاصل

رساند لاله و گل نسبت خود را به داغ من

ز دوران آنقدر ای سیدا آزردگی دارم ...

... ندارد طاقت صاحب هنر هم پیشه عاجز

به صحرا لاله ها رفتند از سودای داغ من

سیه پوشیده شبها ماه من عزم کجا داری ...

... آتش فتاده در دل هر خرمن است ازو

گردون که دامنش ز شفق گشته لاله زار

رخساره اش چو برگ گل سوسن است ازو ...

... دور ستاره سوخته گلخن است ازو

این داغها که بر جگر لاله مانده است

ای سیدا به جان فگار من است ازو

... ز عندلیب به گوشم رسد نوا بی تو

فرو رفتن تو شده غنچه خسپ لاله و گل

نکرده است چمن سینه بر هوا بی تو ...

... خورم ز گردش افلاک پیش پا بی تو

مرا اگر به تماشای لاله زار برند

بود به دیده من دشت کربلا بی تو ...

... نهاده اند چو گل سینه بر هوا بی تو

به سیدا نظر ای لاله رو نمی سازی

گرفته چهره او رنگ کهربا بی تو

پیچیده با نگاهم از سیر باغ بی تو

از سینه ام چو لاله گل کرده داغ بی تو

پروانه ام نشسته بیرون در چو کوران ...

پریده رنگ ز گلها و لاله بی تو

شدست خشک دهان پیاله ها بی تو ...

... به روی باغ بود سبزه نیش زهرآلود

شدست چشمه خون داغ لاله ها بی تو

ستاده اند به یکجا چو آهوی تصویر ...

آمد بهار و رونق گلهای باغ کو

بر سبزه ها طراوت و بر لاله داغ کو

مرغان کشیده اند سر خود به زیر بال ...

آمد بهار و فیض نسیم بهار کو

گل کرد داغ بر جگر و لاله زار کو

ای بوی پیرهن چه خبر از عزیز مصر ...

آمد بهار بر کف ساقی پیاله کو

در صحن بوستان گل و بر دشت لاله کو

گل کرده غنچه و قفس از جوش نوبهار ...

... ای سیدا ز عشق نشانی به دهر نیست

داغی که بود بر جگر ما و لاله کو

... بهر نظاره رخ جانان برآمده

هر برگ لاله یی ز دل پاره کیست

از دست داغ من به بیابان برآمده ...

... تو که محجوب تر از غنچه باغ آمده ای

لاله زاری که دلم داشت خزان ساخته ای

بهر غارتگریی گلشن داغ آمده ای ...

در دلم افتاده همچون لاله داغ تازه ای

خانه ام گردیده روشن از چراغ تازه ای ...

... جوش بهار خانه بلبل خوش آمدی

از خون عاشقان شده کوی تو لاله زار

ای ارغوان ز کشور کابل خوش آمدی ...

... چشم و چراغ شام غریبان خوش آمدی

چون برگ لاله داغ مرا تازه ساختی

ای شاخ گل به سیر گلستان خوش آمدی ...

... چو دیدی مشکل من بر خود آسان کردی و رفتی

کشیدی دامن خود از کفم ای لاله روی من

مرا چون داغ آتش در گریبان کردی و رفتی ...

... بشوی ای آرزو دست از طمع نم نیست در جویی

به پای لاله و گل روزگاری غنچه گردیدم

بزدم از گلستان جهان ای سیدا بویی