... به پا زنجیر رفتم بر طواف تربت مجنون

ز اشکم لاله گل کرد و بیابان پر ز سنبل شد

ز درهای کریمان ناامید از بس که برگشتم ...

... نشد ز سیمبران حاصلم به جز حسرت

به غیر داغ نبردم ز لاله زار آخر

نه برگ عیش مهیا نه توشه سفری ...

... ز خانه پا نگذارم بر آستان هرگز

به لاله زار دل خود نظاره یی دارم

نرفته ام به تماشای بوستان هرگز ...

... مرا چون رنگ گل زان روی باشد دلنشین آتش

اگر چون لاله از داغ دل خود پرده بر گیرم

به تحسین شعله برخیزد بگوید آفرین آتش ...

... همه شب تازه کنم داغ تو را در بر خویش

چمن لاله تماشا کنم از بستر خویش

قوت بال مرا داد رهایی از دام ...

... سینه را از داغهای دل چراغان کرده ام

دسته گل بسته ام از لاله صحرای خویش

اضطرابم در بیابان ها بود موج سراب ...

... دارد خطرها در کمین زنجیر موج از پای بط

گر رو به صحرا آورم از لاله زار آتش دمد

کشتی چو در آب افگنم خیزد غبار از روی شط ...

... در بغل دارد بنفشه از گل سوسن چراغ

هر که دارد بر جگر چون لاله داغ آتشین

می تواند کرد روشن با لب دامن چراغ ...

... رشته را نبود به غیر از دیده سوزن چراغ

لاله روشن می کند خاک شهیدان تو را

بر مزار کشتگان باشد سر بی تن چراغ ...

... خون ناحق هر کجا باشد نهان گل می کند

لاله می روید ز آب خنجر قاتل ز سنگ

ساکنان کعبه از وسواس شیطان فارغند ...

... آغوش شدیم و به میانی نرسیدیم

چون لاله ز سر منزل ما دود برآید

داغیم که با سوخته جانی نرسیدیم ...

پژمرده شد به دل گل داغی که داشتم

مانند لاله سوخت دماغی که داشتم

کندم به ناخن از جگر خویش داغ را ...

گردبادم خاک در چشم چراغت می کنم

با زبان آتشین چون لاله داغت می کنم

می توانم گلشنت را سوخت از یک برق آه ...

... ز دانه های سپند انتقام خویش کشم

ستاره سوختگان را چو لاله داغ کنم

ز شمع بزم تو تعلیم سوختن گیرم ...

... موج می زد داغ خون در کربلای سینه ام

تا نظر می کرد چشمم لاله زاری داشتم

از دل صد پاره چون گل بود عیش من مدام ...

به گلشن رفتم و بی رویت آغاز جنون کردم

ز شور اشک داغ لاله را گرداب خون کردم

ز جوی شیر چون فرهاد کام من نشد شیرین ...

... مرا که در کف دل نیست یک درم داغی

به بزم لاله عذاران چگونه جای شوم

اگر به چشمه آیینه عکس اندازم ...

... به بازار طبیبان می روم نومید می گردم

به دل چون لاله داغی دارم و مرهم نمی بینم

ز طوف کعبه مقصود غبارآلود می آیم ...

... سیدا هر کس به جای باده خون دل خورد

سرخ رو همچون شراب لاله گون خواهد شدن

... می کنم روشن به آه دل چراغ خویشتن

تا به کی ای لاله دامن می زنی بر آتشم

روزگاری شد که می سوزم به داغ خویشتن ...

... مگر آرد ازین سرگشتگی لطف خدا بیرون

سر کوی تو از خون شهیدان لاله زاری شد

نمی آید تو را پای نگارین از حنا بیرون ...