... که لوح خویش چو آیینه ساده می سازد

عنان به دست قضا ده که موج را دریا

به یک تپانچه کف بی اراده می سازد ...

... که کیمیاست غباری که لشکر انگیزد

شراب تلخ به دریا دلی حلال بود

که چون محیط به هر موج گوهر انگیزد ...

... چه سود ازین که گهر گشت قطره ام داغم

کز این تعین ناقص جدا ز دریا شد

همان به چشم عزیزان چو خار ناسازم ...

... حجاب اول پروانه بال وپر باشد

زنقش بادبه دست است موج دریا را

صدف زساده دلی مخزن گهر باشد ...

... هدف نشانه تیر از ستادگی باشد

به قدر ریزش ابرست بخشش دریا

گهرفشانی دست از گشادگی باشد ...

... به جز نگار و حنا هیچ کس نمی داند

چو موجه ای که به دریا بی کنار افتد

قرارگاه مرا هیچ کس نمی داند ...

... چراغ زنده دلی برقرار میماند

چنین که تنگ گرفته است بر صدف دریا

چه آب در گهر شاهوار می ماند ...

... مرا به زور چو شبنم به رنگ وبو بستند

کجا رسند به دریا فسرده طبعانی

که آب مرده خود در هزارجوبستند ...

... که خون مرده خودرا به نیشتر بخشند

ز ابرزحمت دریا چه کم شود صایب

که قطره ای به من آتشین جگر بخشند

... کشد به رحمت حق دل زیاده عاصی را

که سیل تیره به دریا به اضطراب رود

فغان که آتش بی زینهار عارض او ...

... کجا به مرگ ز جان حریص تاب رود

ز پرده دل دریاست کاسه چشمش

چگونه بادغرور از سرحباب رود ...

... تو سعی کن که به روشندلان رسی صایب

که سیل واصل دریا چو شد زلال شود

غبار معصیت از عفو پایمال شود

چو سیل واصل دریا شود زلال شود

درین بساط که نعمت ز هم نمی گسلد ...

... ز پشت آینه نقش ونگار کم نشود

کمند موج ز دریا چه می تواند برد

ز خط طراوت آن گلعذار کم نشود ...

... به نامرادی خود واگذار عاشق را

که تلخکامی دریا شکر نمی خواهد

ز ناتمامی حسن است احتیاج لباس ...

... چو نخل بادیه در دامن توکل پای

کشیده ام که ز دریا سحاب می آید

تو از سیاهی دل این چنین گران جانی ...

... درین خرابه همین ماهتاب می باید

لباس عاریتی دور کن که دریا را

کمر ز موج وکلاه از حباب می باید ...

... مرا به دیده شب زنده دار باید دید

مقام عرض تجمل میان دریا نیست

چو موج جوهر من در کنار باید دید ...

... منم که نیست ز آرامگاه خود خبرم

وگرنه قطره به دریا ز ابر واگردید

نسیم عهد که یارب گذشت ازین گلشن

که سربسر گل این باغ بیوفا گردید

مرا به گوشه چشم عنایتی دریاب

که استخوان من از سنگ توتیا گردید ...

... برآمدم ز خطر تا به خود فرو رفتم

چو کشتیی که به دریای بیکناره رسید

به دست بسته در خلد اگر زنم چه عجب ...

... به دار الفت منصور جای حیرت نیست

که دست غرقه دریا به تخته پاره رسید

خیال وحشی چشم که راه در دل داشت ...

... که با هزار نظر واله جنون باشید

به نیم قطره قناعت کنید از دریا

که تا به قیمت و قدر از گهر فزون باشید ...