... تازه گرداندن احرام سفر مطلب بود

روی در ساحل اگر موج ز دریا می کرد

گر ز افتادگی این راه نمی شد کوتاه ...

... خبر از سینه پرآبله خویش نداشت

آن که گوهر طلب از سینه دریا می کرد

آب می گشت به چشم دل پرآبله ام ...

... وصل جاوید حجاب نظر آگاهی است

قطره ما سفری کاش ز دریا می کرد

ماه رخسار تو انگشت نما بود آن روز ...

... از نفس سوختگی خال لب ساحل شد

گوهر ما که تلاش دل دریا می کرد

شوق هر چاک که در پرده دل می افکند ...

... خشکی شانه چه با زلف چلیپا می کرد

داشت تا گوهر من در دل این دریا جای

ساحل از آب گهر جلوه دریا می کرد

صایب این آن غزل حافظ شیراز که گفت ...

... کوزه سر بسته چو گردید می ناب خورد

چه کند با جگر تشنه صایب دریا

ریگ از چشمه سوزن چه قدر آب خورد

... ابر نیسان کند از آب گهر سیرابش

هر که صایب چو صدف آب ز دریا نخورد

شد فنا هر که سر از تیغ شهادت وا زد

تر نشد هر که دلیرانه بر این دریا زد

هرکسی حاجت خود را به دری عرض نمود ...

... که مرا راه خرابات زد و محکم زد

در شکنجه است ز شورابه دریا دایم

هر که چون دانه گوهر ز یتیمی دم زد ...

هرکه در دامن ارباب نظر دست نزد

غوطه زد در دل دریا به گهر دست نزد

هر که چون صبح گشایش ز دل شبها یافت ...

... نیست در خاطر سودازدگان فکر وصال

به چه دل غرقه دریا به گهر پردازد

چشم بیمار تو درمانده تدبیر خودست ...

... هر که چون غنچه درین باغ به زر پردازد

گرد ما فرد روان را نتواند دریافت

رهنوردی که به اسباب سفر پردازد

... جلوه ساحل اگر سلسله جنبان گردد

کشتی از گرمروی در دل دریا سوزد

آتشین چون شود از می گل رخسار ترا ...

... رحمت از چهره دل گرد گنه پاک کند

تیرگی از دل سیلاب به دریا خیزد

هر نسیمی که به گرد سر یوسف گردد ...

... گر چنین دست برآرند بزرگان به طمع

ابر چون پنبه افشرده ز دریا خیزد

شمع بینش شود از خاک شهیدان روشن ...

... تا که را دست به آن گوهر نایاب رسد

در سبب کوش که بی ابر بهار از دریا

نیست ممکن به لب خشک صدف آب رسد ...

... جگر تشنه صحرای علایق ترسم

سیل ما را نگذارد که به دریا برسد

عالمی همچو صدف چشم و دهن وا کرده است ...

... روز هرکس که سیه گشت شبستان تو شد

می کشد سلسله ابر به دریا آخر

خنک آن دیده بیدار که گریان تو شد ...

عاشقان را چه غم از سلسله پا باشد

موج کی مانع آمد شد دریا باشد

پیش چشمی که نرفته است ازو آب حیا ...

... کف بی مغز چه پروای معلم دارد

روی عنبر سیه از سیلی دریا باشد

نکشد سر به گریبان خجالت صایب ...

چند جان سختی ما سنگ ره ما باشد

صدف ما گره خاطر دریا باشد

رحمت آن نیست که طاعت نکند عصیان را

سیل یک لحظه غبار دل دریا باشد

نیستم عقل که مردود نظرها باشم ...

... مصلحت نیست ده انگشت برابر باشد

نیست جز چشم تهی رزق حباب از دریا

باده خوب است به اندازه ساغر باشد ...

... چشم بیدار دل آیینه منزل باشد

دل دریایی ما تشنه طوفان بلاست

لنگر کشتی ما دوری ساحل باشد ...

... سحر خوب است نهان در چه بابل باشد

داده ابر بود هر چه ز دریا یابی

جود اهل کرم از کیسه سایل باشد ...

... هرکه بیرون رود از خود همه جا می باشد

نخوت از مغز برون کن که حباب از دریا

تا بود در سرش این باد جدا می باشد ...