... زنهار مخور فریب عادت کانجا

دریا تشنه سراب سیراب بود

... مگذار که دل به ناله خرسند شود

دریا دریا ز دیده آتش می ریز

کان خشک نهال ازین برومند شود

هرگز چشمم به روی او وانشود

کز موج نگاه دیده دریا نشود

همچون مژه زیاده در دیده خلد ...

... زنهار به نم مباش قانع زین یم

کاین دریا را موجه ذاتیست کرم

کو خم که ز نعل واژگون جام کنیم

صد دریا را جرعه یک کام کنیم

مغرب جوییم و رو به مشرق برویم ...

دیده شب فال مراد از موج اشک ما گرفت

کشتی بی ناخدا کام از دل دریا گرفت

بعد عمری که فصیحی شب وصلی رو داد

مردم دیده ما در سفر دریا بود

... می گذارد هر کجا خاری است سر در پا مرا

گر به من خاشاک این دریا زند زخم پلنگ

از کسی چیزی به دل نبود حساب آسا مرا ...

... می شکافد سینه ام را عاقبت همچون صدف

می دهد گر قطره ای میراب این دریا مرا

شب هم از کسب کمال آسوده در بستر نیم ...

... همتی ای خشکی طالع که زنجیر سرشک

دست و پایم بسته و سر داده در دریا مرا

هم صفیری نیست خاموشم درین گلشن کلیم ...

... دیده بینایی بهای خاک راهت چون دهد

آب دریا دیده کم قیمت بود کالای ما

سرفرازی همچو نقش ما نمی دانیم چیست ...

... برنخیزد خار دامن گیر از صحرای ما

دامن از دریا چو برچینیم کی خواهد رسید

آب این دریا به پشت پای استغنای ما

پستی ما در سر کوی تو خوش اوجی گرفت ...

... حدیث بحر فراموش شد که دور از تو

ز بس گریسته ام آب برده دریا را

ز آه گرم من آتش به خانه افتاده است ...

... هیچ ازین دیده خونابه گشادیم نشد

چکنم گوهر مقصود درین دریا نیست

لب ز هم وانشود تا ز می اش پر نکنم ...

... غیر از زیان ندیده به راه طلب کلیم

گر زانکه قطره داده و دریا گرفته است

گر به قسمت قانعی بیش و کم دنیا یکی است

تشنه چون یک جرعه خواهد کوزه و دریا یکی است

حرص گر دهقان نباشد کشت را شبنم بس است ...

... زخم جفاها چو جاده خاک نشین است

خوبی ظاهر مخر به هیچ که دریا

دشمن جان آمد و گشاده جبین است ...

... گرفته دامن دیوانه ایکه عریانست

ز سود راه فنا قطره می شود دریا

حباب دشمن سر بهر جمع سامانست ...

... بر هوا می افکند هر دم کلاهی از حباب

قطره زین شادی که دریا حال او پرسیده است

من که باشم کس چو من بیقدر یاد آورده ای ...

... هر که را ایام پیش آورد زودش پس نشاند

این پشیمانی ز جزر و مد دریا روشنست

نور بی برگی کند در خانه ها کار چراغ ...

... تا راه برده است خرابی بخانه ام

یک سیل رو بجانب دریا نکرده است

زاهد که برنداشته دست از عصای شید ...

... زانکه مرهم هیچکس بر روزن مجمر نبست

شوربختی حاصل دریا ز گوهر پروریست

از سخن سنجی جزین طرفی سخن پرور نبست ...

... از بزرگان بیشتر دو نان تمتع می برند

قرب ساحل جز خس و خاشاک از دریا ندید

نخل این بستان ز بار خویشتن یابد شکست ...