... چو شدم سوی تو بینا کنم از خویش تبرا

چو شدم غرقه دریا چه کنم قعر و کران را

هله ای عاشق صادق بگسل بند علایق ...

... چو تشنه لب به بیابان هلاک خواهی شد

غنیمتی شمر ای دوست صحبت دریا

اگر تو لذت ناز حبیب میدانی ...

... ز جستجوی تو یارا روان همیسازم

ز چشمه های دو دیده هزار دریا را

جماعتی که بکوی تو راه مییابند ...

... موج عشقت تخته هستی ما را در ربود

کار ما اکنون در این دریا جز استغراق نیست

میوه معراج چیند اهل دل از نخل عشق ...

... هر نفس گنج روان خواهم فشاند

نقد هر دو کون چون دریا کشان

بر سر یک جرعه دان خواهم فشاند ...

... آتشش در خان و مان خواهم فشاند

گوهر منظوم از دریای طبع

پیش شاه شه نشان خواهم فشاند ...

... چون تلاطم کرده موج بخشش از بحر کفت

قطره ای از رشح فیضش هفت دریا آمده

چون تبسم جسته چین عنبرین گیسوی او ...

... چو ابر از پیش برخیزد تو مهر و مه عیان بینی

مجرد شو ز خویش آنگه در این دریا قدم درنه

که چون با خویشتن آیی نهنگ جان ستان بینی ...

... گر بباران نگری قطره فزونست از حد

چون بدریا برسد خود همه دریا بینی

نور انجم چو بیامیخت نگردد ممتاز ...

... ما چو بحریم و تو چون قطره ز ما گشته جدا

چون تو دریا برسی خود همه دریا بینی

تو نقاب رخ مایی چو ز خود باز رهی ...

... از این تخمیر آب و گل تویی مقصود حق ای دل

تویی دریای بی ساحل به صورت گرچه چون جویی

ز گوهرهای گنج شه بغواصی شوی آگه

در این دریا اگر یکره دو دست از جان فرو شویی

حسین از فیض سبحانی مشامی جوی روحانی ...

... عشق معنی شناس پیدا کن

بعد از آن این حدیث را دریاب

که جهان صورتست و معنی یار ...

... که بمیدان عشق چون گویی

جوی جویان بسوی دریا رو

از چه سرگشته اندر این جویی ...

... قطره ای چون ببحر غرقه شوی

گاه موجی و گاه دریایی

خود ز دریا شنو که میگوید

ما توییم ای حبیب تو مایی ...

... زانکه سرچشمه بقا ماییم

راه دریای وحدت از ما پرس

کاندر آن بحر آشنا ماییم ...

... خیالت بر سواد دیده من

انیس مردم دریا نشین است

نهفته گوشه چشمی به ما کن ...

... این مردمان دیده ی خونین سرشک من

هردم زگریه رخت به دریا کشیده اند

ابن حسام لؤلؤ نظم خوشاب تو ...

هرشب از طوفان چشم آب از سرما بگذرد

مردم چشمم ندانم چون  ز دریا بگذرد

اشک خون آلوده ی من با شفق همدم شود ...

شب نیست که آهم به ثریا نرسد

وز دیده من سیل به دریا نرسد

دل گلشن وصل تو به جان می طلبد ...

ای قطره ز دریا برسیدی به کمال

از مشرب عذب یافتی آب زلال ...

... چشم مخمور تو در چشمه چشمم چه خوش است

خوش بود خرم و خوش بر لب دریا نرگس

بنده نرگس از آنم که به صد آزادی ...

... راست چون سروی ست نخل قامتت بر طرف چشم

کز ریاض جان وطن بر ساحل دریا گرفت

خاک کویت را ز آب دیده می دارم نگاه ...

... مقبول نگشتند و به قابل نرسیدند

تا رخت هوس پاک به دریا نفکندند

زاین ورطه خون خوار به ساحل نرسیدند ...

... سرو ما را چو از این راه گذر می آرد

هر شبی اشک خیالی ز ره دریا بار

پیش کش نزد خیال تو گهر می آرد

دلم از زلف تو پا بسته سودا آمد

بی در وصل توام اشک به دریا آمد

گفته بودی که بپرهیز ز تیر نظرم ...