... داغی که ز دست تو بود چشم من است آن

در موج لطافت شده پنهان تن سیمش

گل پیرهنان نکهت گل پیرهن است آن ...

... می برد همچون حنا از دست رنگ روی او

حبذا زلفی که بیزد هر سحر موج نسیم

در حریم نکهت سنبل عبیر بوی او ...

... پیچ و تاب فکر در آیینه زانوی او

از صفا آیینه شور موج جوهر را نشاند

کرده ام هموار بر خود وضع ناهموار او

... شود هر گاه در چشم تصور جلوه گر ترسم

که تیغ موج خون دیده آید بر خیال او

... بر هوا خیل پری در جلوه ناز آمده

برگهای نسترن از شوخی موج نسیم

فوج ارواح است پنداری به پرواز آمده ...

... نفس را آمد و رفت پیاپی

بود موج سراب زندگانی

نترسد از خمار صبح محشر ...

به چشمم موج می دور از تو شمشیر است پنداری

تبسم بر لب گل خنده شیر است پنداری ...

... خاک چون پهلو دهد آیینه را یابد جلا

هر دم از موج نسیمی بایدش خوردن قفا

شمع سان از سرکشی هر کس نبیند پیش پا ...

... پرده را یکباره زان خورشید عارض برمگیر

زورق دل را مکن طوفانی موج صفا

در غزل گویی شنیدی آفرین از همگنان

نعت گو جویا و بشنو از ملایک مرحبا

پاکتر از موج کوثر کن زبان خویشتن

تا توانی بود زین پس نعت سنج مصطفا ...

... او یدالله است باید تیغ او شیر خدا

تیغ او بهر محبان موجه آب بقاست

وز برای دشمنان باشد رگ ابر بلا

در کفش تیغ است یا موج است در بحر شکار

یا رگ ابری که بگرفته است از دریا هوا ...

... نسیم باغ ازان می برد زجا که مراست

به رنگ مرغ سحر بال و پر ز موج هوا

چه مایه فیض که عالم ز نور صبح اندوخت ...

... چو شمع خلوت فانوس راز دل پیدا

ز عشق گرچه چو موج است حبیب صبرم چاک

به پاکدامنی من قسم خورد دریا ...

... بدرگه تو مرا روی دل چو قبله نما

ز بیم نهی تو در بزم باده موج شراب

کند به چشم قدح کار ریزه مینا ...

... از فیض فرحناکی عهد تو عجب نیست

کز موج اثر چین نبود جبهه یم را

در روز وغا خصم تنک حوصله ات راست ...

در بلند و پست دنیای اسیر انقلاب

زورق عمرت تباهی گشته در موج سراب

هر که سر بر کرد از پیراهن صدق و صفا ...

... می شود برندگی در آهن افزونتر زآب

از پی معماری گل هر سحر موج نسیم

بی تکلف برده از چشم و دل من آب و تاب ...

... وحشتم چون جوهر شمشیر کی از جا برد

منکه آرامیده ام در موج خیز اضطراب

در شب هجرت مپرس از اضطراب دل مپرس ...

... آنکه حفظش سایه افکن گر شود بر روی بحر

تکمه چاک گریبان موج را گردد حباب

آن شه خیبر گشا کز فیض نام نامیش ...

... تور بر اندام خورشید برین در اضطراب

حلقه های جوشن دشمن خورد بر هم چو موج

تا بر اندامش ز برق تیغ او گردید آب ...

... در راه تو آنرا که به دریا دل خود داد

هر موج درین بحر پر آشوب کنار است

دارند همه ذکر تو در پرده خاصی ...

... در کاغذ آتش زده مانند شرار است

هر موج هوا در نظر از جوش رطوبت

آبستن باران چو رگ ابر بهار است ...

... از فضل تو یک شمه شمردن نتواند

گر ریگ صحاریست و گر موج بحار است

کی ناطقه از عهده وصف تو برآید ...

... گریبان چاک باشد هر حبابش چون دل عاشق

به دریایی که همچون موج عکس او نمایان شد

به خواب دشمنان هرگه خیال او شبیخون زد ...

... خیالش غنچه را در دل هلال آسا چو تابان شد

میان خون اعدا موج زن باشد چنان در رزم

که در جوش شفق ماه نویی گویی نمایان شد ...

... رقم کردی چو وصف تندی آن برق جولا ن را

نقط ریگ روان گردید و مسطر موج عمان شد

ز میخ و نعل هر نقش پیش درجی است پرگوهر ...

... مغز سرش به دامن مغفر فروچکد

گر نیست موج چشمه خورشید تیغ او

زو خون چو اختر از چه منور فروچکد ...

... ز بسکه بهره ور از مایه رطوبت شد

نمود موج هوا عقد گوهر شهوار

درخت خشک ز موج نسیم شد سرسبز

چنانکه از نفس عیسوی تن بیمار ...

... به هیچ دل نبرده ره غبار اندوهی

که رفته موج هوایش ز آینه زنگار

شکفتگی شده عام آنچنان ز فیض هوا ...

... کجاست لشکر اندوه و غم که هر رگ ابر

بود زموج هوا همچو تیغ جوهردار

ز شور خنده گل در فضای این گلشن ...

... رود ز رنگ به رنگی فلک ز لیل و نهار

خورد به حکم تو گر دست روز موج بحار

ز بحر سیل رود باز پس سوی کهسار ...

... نقط ر صفحه جهد چون سپند از آتش

به جنبش آید مسطر چو موج دریابار

خوشا امید تو جویا که در نظر داری ...

ز ابروی تو تفاوت بسی است تا شمشیر

کجا مهابت موج بلا کجا شمشیر

چه کرده ام که به خونریزیم چو خار زگل ...

... ببزم وصل تو از درد هجر می نالم

که موج اشک به پای نگاه شد زنجیر

ز آسمان بلا سنگ جور می بارد ...

... زحلقه های زره شست نیزه اش زهگیر

بسان موج بپیچد زبان طعن عدو

اگر ز جوهر شمشیر او کند تقریر ...

... می کشد در شب هجران توام یاد شراب

موج می بی تو زند بر رگ جانم نشتر

خواهش توبه به سر آرزوی می بر لب ...

... ابر جود تو کند بر سر دریا چو گذر

فیض اندوز شود بسکه حباب و موجش

این یکی درج گهر گردد و آن عقد گهر ...

... ای خوش آندم که ز شمشیر تو افتد دم رزم

کشتی عمر بداندیش تو در موج خطر

جلوه شعله جواله کند گردابش ...

... همچو گلبن ز سراپای عدو رست جگر

با حباب آنچه به دریا نکند صدمه موج

خصم را ضربت تیغ تو کند با مغفر ...

... بر مژه خشک شود اشک چو آب خنجر

بحر آراسته بر خویشتن از موج و حباب

روز کین خواهی بدخواه تو شمشیر و سپر ...

... سیر ازین آب نگردید چو ماهی خنجر

بحر جودت چو زند موج به دریا ریزد

ماهی از فلس به حکم کرمت زر به سپر ...