... ما چنان کز عقل بیزاریم از آدم فارغیم

خاک عشق از خون عقلی به که غم بار آورد

ما که ترک عقل گفتیم از همه غم فارغیم ...

... ما خراب دوستیم از طاق و طارم فارغیم

تن سپر کردیم پیش تیر باران جفا

هرچه زخم آید ببوسیم و ز مرهم فارغیم ...

... ما هم از دام تو دوریم و هم از دم فارغیم

لاف آزادی زنی با ما مزن باری که ما

از امید جنت و بیم جهنم فارغیم ...

... پرستش را کمر بستند گویی

مرا حیرت بر آن آورد صد بار

که بندم در چنین بت خانه زنار ...

... منه بیش از کشش تیمار بر من

به قدر زور من نه بار بر من

چراغم را ز فیض خویش ده نور ...

... ز طبع تر گشاده چشمه نوش

به زهد خشک بسته بار بر دوش

دهان زهدم ار چه خشک خانی است ...

... زمین را بوسه ده در بزم شاهی

که دارد بر ثریا بارگاهی

جهان بخش آفتاب هفت کشور ...

... سر مویی است از سر تا سپهرش

هر آن موری که یابد بر درش بار

سلیمانیش باید نوبتی دار

هر آن پشه که برخیزد ز راهش

سر نمرود زیبد بارگاهش

ز ناف نکته نامش مشک ریزد ...

... چنین نزلی که یابی پر معانیش

مبارک باد بر جان و جوانیش

... در آن پرده که مطرب گشت بی ساز

نوا سازی دهندت باربد نام

که بر یادش گوارد زهر در جام ...

... ملک زاده چو گشت از خواب بیدار

پرستش کرد یزدان را دگر بار

زبان را روز و شب خاموش می داشت ...

... و گر دانم که عاجز گشتم از کار

کنم باری شهنشه را خبر دار

سخن چون گفته شد گوینده برخاست ...

... خدا گفتی شگفتی دل پذیرد

هرآن کره کزآن تخمش بود بار

ز دوران تک برد وز باد رفتار ...

... ولی چون عشق دامن گیر بودش

دگر بار از ره عذر آزمودش

حریفی جنس دید و خانه خالی ...

... ز شب بدخواه تو تاریک دین تر

ز ماه نو دلت باریک بین تر

به حق آن که در زنهار اویم ...

... چو در جنبد رکاب قطب وارش

عنان دزدی کند باد از غبارش

نسب گویی به نام ایزد ز جمشید ...

... همی خورد آن سخن ها خوش تر از نوش

بدان آمد که صد بار افتد از پای

به صنعت خویشتن می داشت بر جای ...

... شده خورشید یعنی دل پر آتش

فشاند از دیده باران سحابی

که طالع شد قمر در برج آبی ...

... گر آن صورت بد این رخشنده جان است

خبر بود آن و این باری عیان است

دگر ره گفت از این ره روی برتاب ...

... هنوز از پرده بیرون نیست این کار

ز پرده چون برون آیم به یک بار

عقاب خویش را در پویه پر داد ...

... تنور آتشم لختی شود سرد

ز بحر دیده چندان در ببارم

که جز گوهر نباشد در کنارم ...

... ز دل داران خسرو با دل شاد

که بر دربار خواهد بنده شاپور

چه فرمایی در آید یا شود دور ...

... به خواهش گفت کآن خورشید رخسار

بگو تا چون به دست آمد دگر بار

مهندس گفت کردم هوشیاری ...

... به اقصای مداین کرده پرواز

قرار آن شد که دیگر باره شاپور

چو پروانه شود دنبال آن نور ...

... به مشگو در نبود آن ماه رخ سار

مع القصه به قصر آمد دگر بار

در قصر نگارین زد زمانی ...

... چو سر در قصر شیرین کرد شاپور

عقوبت باره ای دید از جهان دور

نشسته گوهری در بیضه سنگ ...

... پس آن گه نزل عیسی چشم داری

چو خر تا زنده باشی بار می کش

که باشد گوشت خر در زندگی خوش

... فرود آوردش از گل گون رهوار

به گل زار مهین بانو دگر بار

چمن را سرو داد و روضه را حور ...

... ز سبزه برکشد بیخ جوانی

جوانان را و پیران را دگر بار

به سرسبزی در آرد سرخ گل زار ...

... همان رونق ز خوبیش آن طرف را

که از باران نیسانی صدف را

عبیر ارزان ز جعد مشک بیزش ...

... در آن صحن بهشتی جای کردند

ملک را بارگه بر پای کردند

کنیزان و غلامان گرد خرگاه ...

... و زو لشگر به یکدیگر برافتاد

فراز آمد به گرد بارگه تنگ

به تندی کرد سوی خسرو آهنگ ...

... صنم تا شرمگین بودی و هشیار

نبودی بر لبش سیمرغ را بار

در آن ساعت که از می مست گشتی ...

... چو نیل خویش را یابی خریدار

اگر در نیل باشی باز کن بار

شکر پاسخ به لطف آواز دادش

جوابی چون طبرزد باز دادش

که فرخ ناید از چون من غباری

که هم تختی کند با تاج داری ...

... چو زین گرمی برآساییم یک چند

مرا شکر مبارک شاه را قند

وزین پس بر عقیق الماس می داشت ...

... شده از سرخ رویی تیز چون خار

خوشا خاری که آرد سرخ گل بار

به هر مویی که تندی داشت چون شیر ...

... گواژه چند خواهی زد بیارام

چو می خوردی و می دادی به من بار

چرا باید که من مستم تو هشیار ...

... اسیری را به وعده شاد می کن

مبارک مرده ای آزاد می کن

ز باغ وصل پر گل کن کنارم ...

... شوم دنبال کار خویش گیرم

بگیرم پند تو بر یاد ازین بار

بکوشم هر چه بادا باد ازین بار

مرا از حال خود آگاه کردی ...

... ز راه گیلکان لشگر به در برد

دل از شیرین غبارانگیز کرده

به عزم روم رفتن تیز کرده ...

... به شب تابنده تر بودی ز مهتاب

بر آن تخت مبارک شد چو شیران

مبارک باد گفتندش دلیران

جهان خرم شد از نقش نگینش ...

... همه شب تا سحر افسانه گفتن

کجا آن تازه گل برگ شکربار

شکر چیدن ز گل برگش به خروار ...

... چو من صد غم خورم دشوار باشد

ز خر برگیرم و بر خود نهم بار

خران را خنده می آید بدین کار ...

... چو گوی افتادن و خیزان به بود کار

که هر کس که اوفتد خیزد دگر بار

نروید هیچ تخمی تا نگندد ...

... زمین را زیر تخت آرام داده

به رسم خاص بار عام داده

به فتح الباب دولت بامدادان ...

... به جرم پای سر مأخوذ باشد

به جباری مبین در هیچ درویش

که او هم محتشم باشد بر خویش ...