... تا برآورد از نهاد جان دمار

چند ازین دریای نا پایان پدید

چند ازین وادی نافرجام کار

عشق بی نقصان و عاشق بی غرض

راه بی پایان و دریا بی کنار

مرد را عشقی بباید معتبر ...

... با خودی خود مرو در حرم عاشقان

قطره به دریا مریز زیره به کرمان مبر

دعوی معنی مکن بستۀ صورت هنوز ...

... دامن ملاح گیر تا به درآیی ز موج

باش چو کشتی حمول طیره چو دریا مباش

سدره رها کرده ای آمده ای در مغاک ...

... تا توانی چو صدف در ثمین می پرور

پس پذیرندۀ هر جنس چو دریا می باش

نقد را باش و گر چون دگران موقوفی ...

ای دل دریا نشین گوهر دریا مپاش

در قدم بی قدم لؤلؤ لالا مپاش ...

... خشک مغز از همت صاحب ولایت غافل است

در شود وز موج دریا تر نگردد دامنش

گنبد فیروزۀ گردون چو شب گردد سیاه ...

... عشق ما در گرد شهر افسانه شد

هرگز این دریا بننشیند ز جوش

جز مگر آنچ از تو می گویند و بس ...

... ز عکس پرتو ما در مشور و در مخروش

اگرچه طاقت این می نیاورد دریا

ز دست ساقی ما جرعه جرعه می کن نوش ...

... از فکر لنگر ساختم وز ذهن غواص ای عجب

این دانه های قیمتی از قعر دریا می کشم

من پیش اهل معرفت معذور باشم ظاهرا ...

... کی بود هرگز نزاری را ندم

خنب من دریا و کشتی جام می

گرچه در کشتی نگنجیده ست یم ...

بساز بر بط و برزن ره قلندریان

قلندری چو بگفتی چه حاجت است بیان ...

... به ترهات مکن التفات زان که بود

چو خشت بر سر دریا حدیث بی بنیان

به جز کلام محقق دگر محال و مجاز ...

... طالب نوح نجی باش ز بهر نجات

هر چه به کشتی رسی باز به دریا فکن

هر چه بماند ز تو نام و نشان جزو و کل ...

... به یک صبوح ولی مجلسی مهیا کو

چه چاره کردم و دریا نمی شود مغلوب

که در کشم به دمی کشتی چو دریا کو

شدم نزار چو سوزن در انتظار خلاص ...

... چون موج برانگیزد چون اسب برون تازد

در معرض این و آن دریا چه و هامون که

دانم که نمی داند مفروغ ز مستأنف ...

... گو مکش انگشت باز از زخم خاری

گو در این دریا مرو بد دل که زان پس

نیست بیرون آمدن را اختیاری ...

... من نه آنم که نظر بر همه جنس اندازم

کی شود گوهر دریا متعلق به خسی

بود آیا که سر کوی فلانی هرگز

روز بی محتسبی بینم و شب بی عسسی

گر به عمری نفسی وصل شکر دریابم

به علی رغم بر آید ز زمین خر مگسی ...

در دیده ی ابر این زمستان نم نیست

گویی که مگر آب به دریا هم نیست

در آب گوارش کمی شد پیدا ...

... وین طرفه که هر که بایدش لعل مذاب

با کشتی می بر لب دریا باشد

... گفت آه از جفای چرخ لییم

من چو دریا کشیده ام دامن

سر بزرگی همی کند با من ...

... غم خود خور که تو نه مرد خوری

کمترین گنج خانه ام دریا ست

واپسین چاکر درم جوزاست ...