... بود دایم مشرق زخم نمایان سینه ام

یک قلم گر موج دریا دست یغمایی شود

صایب از گوهر نمی گردد تهی گنجینه ام

... تا شدم آواره از دارالامان نیستی

تیغ می زد موج گردن هرکجا افراختم

چون توانم دور گردان را به یک دیدن شناخت ...

... کشتی نوحم دل دریاست لنگر گاه من

چون کمند موج در انداز ساحل نیستم

گرچه از منزل برون ننهاده ام هرگز قدم ...

... ورنه من در قطع راه شوق کاهل نیستم

می زند موج شکستن پیکرم چون بوریا

در دبستان ریاضت فرد باطل نیستم ...

... پشت بر دیوار حیرت همچو ساحل داده ام

روز وشب چون موج در زنجیر خایی نیستم

می توانم خاک پای عارف رومی شدن ...

... در دل چون سنگ پنهان گر شراری داشتم

کم نشد چون موج از آغوش دریا وحشتم

گرچه بودم در میان دایم کناری داشتم ...

... کرد چنبر دست بیداد فلک را صبر من

پای خواب آلود شد موج خطر از لنگرم

شبنم محجوب از گلچین بود گستاختر ...

... استخوانم توتیا شد چند بار دل کشم

هستی موهوم ما موج سرابی بیش نیست

به که بر لوح وجود خود خط باطل کشم ...

... شبنم خود را ازین گلزار بالا می کشم

زندگانی گرچه چون موج است از دریا مرا

تیغ از هر جنبشی بر روی دریا می کشم ...

... از سواد شهر رخت خود به صحرا می کشم

می کشم چون موج تیغ خود ز ساحل برف سان

گاه گاهی عنان از دست دریا می کشم ...

... تلخی مردن ازین تریاک اکبر می کشم

گر زند پیش عقیق آبدارش موج لاف

پنجه خونین به روی آب کوثر می کشم ...

... می شود فواره ی آتش ز اشک آتشین

آستین چون موج شمع بر چشم روشن می کشم

گوشه گیری چشم بد بسیار دارد در کمین ...

... خویش را در گوشه آن چشم جادو می کشم

می کند موج سرابش کار تیغ آبدار

در بیابانی که من گردن چو آهو می کشم ...

... تلخی مرگ از حیات جاودانی می کشم

آن سبک روحم درین وادی که چون موج سراب

کلفت روی زمین از خوش عنانی می کشم ...

... خوشه ای دارم که از خرمن گدایی فارغم

موج را سر رشته وحدت زدریا نگسلد

بند بندم گر کند عشق از جدایی فارغم ...

... گربه ظاهر خنده خونین چو مینا می زنم

دست من گیرای گران تمکین که چون موج سراب

سالها شد قطره در دامان صحرا می زنم ...

... چند در گرداب سرگردان بگردم چون حباب

می کشم چون موج میدان و به دریا می زنم

بر نمی تابد غبار کلفتم آغوش شهر ...

... کوثر و زمزم نشوید گرد عصیان مرا

خویش را چون موج بر دریای رحمت می زنم

از پریشان دیدنم خاطر گشته است ...

... می شوم طوفان به قلب عالم گل می زنم

موج بیتابم عنانداری نمی آید زمن

بی تأمل سینه بر دریای هایل می زنم ...

... خویشتن را جمع ازین تیر هوایی چون کنم

موج چون خار و خس اینجا دست و پا گم کرده است

من درین دریا به این بی دست و پایی چون کنم ...

... از صفای سینه بی کینه گوهر می کنم

موج دریا گر شود شمشیر من چون ماهیان

جوشن داودی تسلیم در بر می کنم ...

... لنگری کو تا چو گوهر جمع سازم خویش را

چون حباب و موج تاکی خرج این دریا شوم

فکر شنبه تلخ دارد جمعه را بر کودکان ...